Πολιτικά νήπια

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ποιος πρωτομίλησε για την «επιμήκυνση του χρέους» και τι είπε; Εμπιστευόμαστε ή όχι τους Ευρωπαίους στους πανηγυρικούς τόνους τους για «το τέλος της κρίσης»; Είναι, τελικά, ή όχι καλή η συμφωνία; Υπάρχει ή όχι 4ο μνημόνιο; Η επιτήρηση είναι ενισχυμένη, κανονική ή πρωτοφανέρωτη; Η χώρα βγαίνει από μια χρεοκοπία. Αλλά γιατί και πώς χρεοκόπησε; «Μας διαλύσατε». Αλλο θέμα, παρακαλώ.

Είναι αδύνατον να σταθεί δημόσια συζήτηση ανάμεσα σε εκπροσώπους της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης χωρίς να υπάρχει αναφορά στο παρελθόν, τι είχε πει ο ένας και πώς είχε αντιδράσει ο άλλος. Η προηγούμενη συμφωνία για το Μακεδονικό προκάλεσε, επίσης, αναταράξεις. Οποιος αναγνώριζε κάτι καλό στη συμφωνία γλυκοκοίταζε τον ΣΥΡΙΖΑ, όποιος είχε αντιρρήσεις κατατασσόταν αυτόματα στους εθνικιστές και υπερπατριώτες. Η όποια αποδοχή καλών σημείων ισοδυναμεί σχεδόν με ήττα. Ο δημόσιος διάλογος υπακούει στη λογική των άκρων, γιατί αυτή υπαγορεύει τους όρους των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Είναι όμως έτσι; Ή, έστω, εξακολουθεί να είναι έτσι;

Πριν από λίγες ημέρες σε εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών για μια Ανοικτή Κοινωνία, με τίτλο «Μετά το 3ο μνημόνιο τι;», είχαν προσκληθεί να μιλήσουν οι Στέργιος Πιτσιόρλας, Κωστής Χατζηδάκης και Φίλιππος Σαχινίδης. Η συζήτηση εξελίχθηκε ανακουφιστικά καλά. Με εκατέρωθεν παραδοχές λαθών, αποδοχές καλών κινήσεων, συνεννόηση και συνεργασία. Το κοινό παρακολουθούσε απρόσκοπτα και με προσοχή. Κάποια στιγμή, χαμογελώντας, ο κ. Χατζηδάκης ομολόγησε: «Μη νομίζετε ότι εκπροσωπούμε τον μέσο όρο του πολιτικού συστήματος. Την ώρα της κάλπης, δυστυχώς, κερδίζουν έδαφος οι ακραίοι, αυτούς επιλέγουν κυρίως οι ψηφοφόροι».

Προφανώς, όταν το κοινό είναι πολυπληθές (όπως συμβαίνει με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις), τα δεδομένα αλλάζουν. Οι επικοινωνιολόγοι και η συνήθεια ετών επιζητούν την ένταση, τα σημεία τριβής. Τι γίνεται, όμως, όταν το θέμα δεν προσφέρεται για αντιπαράθεση και αυτό φαίνεται; Πώς θα βοηθηθεί η κοινωνία να ακούσει, να κατανοήσει, να μετρήσει ζημίες και λάθη και να αποφασίσει;

Η απόρριψη διά της αηδίας, του θυμού, των προπηλακισμών, δεν συμφέρει, επί της ουσίας, καμία δημοκρατική παράταξη. Οπως και η τιμωρητική επιλογή του «άλλου». Το άσπρο – μαύρο, όταν πρόκειται για θέματα σύνθετα και πολλαπλών αναγνώσεων (δεν αφορούν, για παράδειγμα, τη βία και την ανομία, όπου η απάντηση είναι μόνο μία), εξυπηρετεί πρόσκαιρα. Μακροπρόθεσμα, όμως, στενεύει την προοπτική και καταργεί το κριτήριο. Συντηρεί πολιτικά νήπια και ακυρώνει τον πολίτη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή