Σταδιακή αλλαγή στο τοπίο των εξαρτήσεων στη χώρα μας καταγράφει το ΚΕΘΕΑ, οι υπηρεσίες του οποίου αντιμετωπίζουν όλο και πιo συχνά άτομα με εξάρτηση στην κάνναβη, στο αλκοόλ και στον τζόγο. Σε σχέση με την περίοδο πριν από την οικονομική κρίση, τα άτομα που συμμετέχουν πλέον στα προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά του ΚΕΘΕΑ είναι μεγαλύτερα σε ηλικία, με περισσότερα χρόνια συστηματικής χρήσης και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, τόσο στη σωματική και ψυχική τους υγεία όσο και στη «σχέση τους» με τον νόμο. Είναι πλέον στην ηλικία των 40 ετών και άνω, με έντονα προβλήματα υγείας και κοινωνικού αποκλεισμού και συνεπώς αυξημένες ανάγκες φροντίδας. Κύρια ουσία χρήσης για όσους εισέρχονται σε προγράμματα απεξάρτησης παραμένουν η ηρωίνη και τα οπιοειδή, με επικρατέστερους τρόπους χρήσης την εισπνοή από τη μύτη και το κάπνισμα. Ωστόσο, την τελευταία δεκαετία το ποσοστό όσων αναφέρουν ως κύρια ουσία χρήσης την κάνναβη έχει υπερδιπλασιαστεί από 14%, που ήταν το 2006, σε 35% το 2017.
Σύμφωνα με τον απολογισμό του έργου του ΚΕΘΕΑ για το 2017 που παρουσιάστηκε χθες, από τις θέσεις θεραπείας που προσέφερε το 2017 ο οργανισμός, οι 5.080 αφορούσαν προγράμματα για την εξάρτηση από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια. Περίπου 2.000 άνεργοι και περιθωριοποιημένοι χρήστες στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας υποστηρίχθηκαν από τα προγράμματα άμεσης πρόσβασης και προσέγγισης χρηστών στον δρόμο, 1.690 κρατούμενοι και αποφυλακισμένοι εντάχθηκαν σε προγράμματα που έχει αναπτύξει το ΚΕΘΕΑ με άξονα το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και 5.838 συγγενείς αλλά και οικείοι των χρηστών συμμετείχαν σε προγράμματα οικογενειακής υποστήριξης.
Οι ειδικοί του ΚΕΘΕΑ διαπίστωσαν και πέρυσι, σε πανελλαδικό επίπεδο, τις αυξανόμενες ανάγκες για ενημέρωση, πρόληψη και έγκαιρη παρέμβαση σε θέματα εξαρτήσεων. Το 2017, 19.498 άτομα συμμετείχαν σε σχετικά προγράμματα που διοργάνωσε το ΚΕΘΕΑ σε σχολεία, ΑΕΙ, δομές κοινωνικής φροντίδας και παιδικής προστασίας, χώρους εργασίας κ.ά.
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, οι εκπρόσωποι του ΚΕΘΕΑ έθιξαν και το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού, σημειώνοντας ότι οι πάγιες και νέες ανάγκες στον τομέα της απεξάρτησης και γενικότερα της υγείας «χρειάζεται να καλύπτονται με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και τη δημιουργία υπηρεσιών χωρίς ημερομηνία λήξης, και όχι μέσα από πρόσκαιρες λύσεις χωρίς προοπτική, όπως οι βραχύχρονες προσλήψεις και τα προγράμματα ΕΣΠΑ.