Ολο το προηγούμενο διάστημα ο ψύχραιμος Ελληνας παρατηρητής δυσκολευόταν να βρει ένα «θετικό» σενάριο για τις εκλογές στην Τουρκία. Με δεδομένο τον ακραίο εθνικισμό που εκπέμπει η αντιπολίτευση στη γειτονική χώρα, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να είναι δυσαρεστημένη από την επικράτηση Ερντογάν.
Προφανώς, οι νύξεις του Τούρκου προέδρου περί «επικαιροποίησης» της Συνθήκης της Λωζάννης και οι κατά καιρούς προσβλητικές αναφορές του στην Ελλάδα, όπως και οι απειλές του ιδίου, αλλά και του πρωθυπουργού, υπουργών και προεδρικών συμβούλων, προκαλούσαν εύλογη ανησυχία στην Αθήνα. Ομως, ούτε οι κραυγές των κεμαλιστών και της ακροδεξιάς Ακσενέρ για «επανακατάληψη» νησιών του Αιγαίου δικαιολογούσαν αισιοδοξία για την περίπτωση που θα έχανε ο ισλαμιστής πρόεδρος.
Αλλωστε, ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν είναι χαρακτηριστικό της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και υπερβαίνει πρόσωπα ή κόμματα, και άρα θα συνεχισθεί. Είναι το εθνικό συμφέρον όπως το εκλαμβάνουν οι ίδιοι οι Τούρκοι.
Η επανεκλογή, λοιπόν, του Ταγίπ Ερντογάν, που ήταν αναμενόμενη, δεν αλλάζει πολύ το σκηνικό των ελληνοτουρκικών σχέσεων το οποίο χαρακτηρίζεται από δύο πτυχές, μία θετική και μία αρνητική.
Από τη μια, υπάρχει η ελπίδα ότι οι κορώνες των προηγούμενων μηνών είχαν ως κύριο αποδέκτη την εσωτερική κοινή γνώμη και πως η σαρωτική επικράτηση του Ερντογάν, τόσο στις προεδρικές όσο και στις βουλευτικές εκλογές, θα συμβάλει ώστε να υπάρξει αποκλιμάκωση και να υποχωρήσουν οι κορώνες του εθνικισμού, και η τουρκική εξωτερική πολιτική έναντι της Ελλάδας να καταστεί λιγότερο νευρική.
Από την άλλη, η ανοιχτή συμμαχία του Ερντογάν με το κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης του Μπαχτσελί, η οποία παρεμπιπτόντως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μεγάλη νίκη του Ερντογάν τόσο στις προεδρικές όσο και στις βουλευτικές εκλογές, σημαίνει ότι η κυβερνητική ατζέντα θα έχει ακόμη μεγαλύτερη εθνικιστική επιρροή.
Σε κάθε περίπτωση, στο ζήτημα της μη έκδοσης των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που έχει εξοργίσει τον Ερντογάν και σκιάζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν υπάρχει εύκολη λύση καθώς η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να επικαλείται το διεθνές δίκαιο και, άρα, να μην ικανοποιεί τις επιθυμίες της Τουρκίας.
Προς το παρόν, λοιπόν, ψυχραιμία και χαμηλές προσδοκίες.