Η αίσθηση από τη φετινή διοργάνωση της Art Athina είναι ότι η επιλογή του χώρου λειτούργησε θετικά, καθώς ο θεσμός έγινε για πρώτη φορά μέρος της πόλης και ο κόσμος διευκολύνθηκε λόγω εύκολης προσβασιμότητας. Από πλευράς οργάνωσης, στα συν είναι η ροή που εξασφάλιζαν οι χώροι. Ακόμη και αν υπήρχε κριτική για τη διάσπαση του εκθεσιακού χώρου σε δύο επίπεδα, αυτό υπαγορεύτηκε από τη φύση του κτιρίου. Επιπλέον, δόθηκε η αίσθηση της ημιυπαίθριας αξίας του Ωδείου. Ετσι αξιοποιήθηκε ένα αίθριο για καφέ και σημείο συνάντησης. Στα αρνητικά, αναμφισβήτητα η αποπνικτική ατμόσφαιρα. Είναι βέβαιον ότι αυτό καταγράφηκε και ότι του χρόνου θα έχει επιλυθεί (πρέπει ασφαλώς να εξευρεθεί κονδύλι για εγκατάσταση κεντρικού κλιματισμού, αλλιώς ο χώρος δεν προσφέρεται και αυτό ήταν αντικειμενικά μία αβλεψία που το κοινό τη χρεώνει στους διοργανωτές). Επίσης, ασχέτως καταμερισμού ευθυνών, είναι αποκαρδιωτική η απαξίωση του δημόσιου χώρου στο Ωδείο.
Αντικειμενικά απαράδεκτο και θλιβερό. Οπως και η έλλειψη καθαριότητας (στοιχειώδους) στους εξωτερικούς χώρους. Τι κοστίζει ένα συνεργείο καθαρισμού;
Αλλά, αν μείνει κανείς στην ουσία που είναι η τέχνη και η παρουσία των γκαλερί, υπήρχε διχογνωμία. Είδα πολλά εξαιρετικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών. Πολλές γκαλερί πασχίζουν να δώσουν το καλύτερο. Η διεθνής παρουσία, πάντως, ήταν δευτεροκλασάτη και αυτό λέει κάτι. Ορισμένες ελληνικές γκαλερί αποσύρθηκαν, άλλες ήρθαν και πολλές επιμένουν. Εξαιρετική ιδέα για θέσπιση του βραβείου Copelouzos Art Athina. Στα εγκαίνια με τον ξύλινο πολιτικό λόγο, θα ήθελα να ακούσω αίτημα για χαμηλότερη φορολόγηση και κίνητρα συλλογών. Αλλά και οι γκαλερί ας είναι πιο κοντά στην κοινωνία, με μεγαλύτερο ωράριο και πιο διαδραστικούς τρόπους.