Ηδη, η αδυναμία σύγκλισης, οι τυφλές αντιπαραθέσεις, η πόλωση, οι ύβρεις, το μίσος μάς κόστισαν μερικές ανθρώπινες ζωές (Μαρφίν), αλλεπάλληλες καταστροφές και την παράταση της κρίσης. Και πάλι, με πολλές αφορμές, εγκλωβιζόμαστε στη διαίρεση, στην αναπαραγωγή και κατανάλωση συνωμοσιών και διχόνοιας. Μένεα πνέοντες, εκατέρωθεν, πλέκουμε ιστορίες για αποστάτες ή για προδότες (και, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, τις επιλογές μας δεν τις ορίζουν οι πράξεις, αλλά οι ιστορίες που κατασκευάζονται γύρω τους), οι οποίες μας απομακρύνουν από τη νηφάλια έκφραση επιχειρημάτων και μας παγιδεύουν στην εξαλλοσύνη, που αναμοχλεύει πάθη, ανάβει φωτιές από εκείνες που σβήνουν με βία. Πλάθουμε μυθεύματα που μας οδηγούν στον διαχωρισμό σε καλούς (εμάς), τίμιους, σωστούς και σε κακούς (τους αντιπάλους), δόλιους, σκευωρούς, ποταπούς, δωσίλογους, ανθέλληνες. Δηλαδή, σε χαρακτηρισμούς που από καταβολής έθνους αποδίδουν οι Ελληνες στους Ελληνες, όχι με βάση το ποιόν αλλά την κομματική ταυτότητα. Σε επίθετα παρωχημένα και εμπρηστικά που χρησιμοποιούνταν κατά κόρον σε εποχές ανελεύθερες από άτομα άκαμπτα και εμπαθή στην προσπάθεια να υποστηρίξουν τους δογματισμούς τους. Ο πολιτικός λόγος δεν είναι αβλαβής, πτερόεις, καθορίζει στρατόπεδα.
Ενα από τα πλεονεκτήματα της αστικής δημοκρατίας είναι ότι, τυπικά τουλάχιστον, δεν ενθαρρύνει το μοίρασμα των πολιτών σε κλάσεις. Ολοι είναι ισοτελείς και ισότιμοι. Τελεία. Κάθε διαφορετική θεώρηση έρχεται από το έρεβος του διχασμού. Ομως εμείς εύκολα διολισθαίνουμε έξω από τα πλαίσιά της. Το «μηδέν άγαν» δεν αποτελεί το ρητό μας. Η αμετρία αναφύεται παντού. Σίγουρα έχουμε ανάγκη από την πάλη του καλού ενάντια στο κακό, γιατί εκτονώνει, απενοχοποιεί. Η ζωή είναι γεμάτη από αγίους και αμαρτωλούς, αγαθούς και δαίμονες, θεούς και εωσφόρους, χερουβείμ και πεπτωκότες αγγέλους με τη μορφή των συνηθισμένων ανθρώπων. Σίγουρα χρειαζόμαστε τις ιστορίες, γιατί μέσα από αυτές μπορούμε να ψηλαφήσουμε ένα σύμπαν οριοθετημένο, χωρίς τις διαψεύσεις και τις αβεβαιότητες του πραγματικού κόσμου. Ωστόσο, τόσο ισχυρή είναι η μάχη για τη διατήρηση στην εξουσία, ή την ανάρρηση σε αυτήν, που η χώρα μας τελικώς ισορροπεί οδυνηρά στον διαρκή αλληλοσπαραγμό και στη μισαλλοδοξία.