ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ.
Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι κάποιος θεωρείται ένοχος για βιασμό αν ολοκληρώσει μια σεξουαλική πράξη με κάποιον ο οποίος δεν έχει συμμετάσχει «αυτοβούλως». Μέχρι πρότινος νομικά γινόταν λόγος για βιασμό στην περίπτωση χρήσης βίας κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης ή αν αυτή έγινε υπό απειλή. Τα δικαστήρια πλέον πρέπει να ελέγχουν «αν η συναίνεση έχει εκφραστεί με λέξεις, με κινήσεις ή με άλλο τρόπο». Το νομοσχέδιο κατατέθηκε από την κυβέρνηση συνασπισμού των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων και υιοθετήθηκε στα τέλη Μαΐου. Ομως έχει γίνει στόχος επικρίσεων τόσο από τους δικηγόρους όσο και από το Συμβούλιο των Νόμων που διερωτώνται για το πώς θα εφαρμοστεί. Σύμφωνα με το όργανο αυτό, που κρίνει τη νομική εγκυρότητα των νομοσχεδίων, ο νέος αυτός νόμος θα οδηγήσει τα δικαστήρια να κάνουν αυθαίρετες εκτιμήσεις για την ύπαρξη ή μη συναίνεσης. Η κυβέρνηση απάντησε ότι ο νόμος στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα, ενώ αποφάσισε να δαπανήσει 11,5 εκατ. ευρώ για την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και της βίας. «Το κίνημα #MeToo έδειξε ξεκάθαρα ότι μένουν να γίνουν πολλά για την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και της βίας στον εργασιακό χώρο και στην υπόλοιπη κοινωνία», εξήγησε η υπουργός Ισότητας, Λένα Χάλενγκρεν, σε ανακοίνωσή της.
Η συναίνεση στη σεξουαλική επαφή είναι ένα μείζονος σημασίας ζήτημα, καθώς η απουσία της μπορεί να οριοθετεί τον βιασμό. Ωστόσο, γεννάται το ερώτημα τι μπορεί να σηματοδοτεί τη συναίνεση. Κάποια λόγια, κάποιες εκφράσεις αλλά ακόμα και μερικές κινήσεις μπορεί να προδίδουν τη συναίνεση. Οταν η ερωτική πράξη γίνεται χωρίς τη συναίνεση αυτό σηματοδοτεί τον βιασμό, είτε αυτός γίνεται με τη χρήση βίας είτε όχι. Το δικαστήριο είναι εκείνο που θα κρίνει αν η ερωτική επαφή έγινε με την εκπεφρασμένη συναίνεση των δύο ή χωρίς αυτήν. Προφανώς, το δικαστήριο πρέπει να έχει όλα τα υπάρχοντα στοιχεία προκειμένου να κρίνει αν πρόκειται για νόμιμη σεξουαλική επαφή ή για βιασμό.