Δεν έχει απολύτως καμία σημασία τι διακηρύττει, υπόσχεται ή καταγγέλλει κάθε μέρα ο Π. Καμμένος, έχει ελάχιστη σημασία τι θα κάνει από τώρα και στο εξής ο Στ. Θεοδωράκης και ποια θα είναι η (προδιαγεγραμμένη μάλλον) τύχη του Ποταμιού, έχει όμως ιδιαίτερα μεγάλη σημασία ποιες θα είναι οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία. Αν θα καταφέρουν να τα βρουν και να μείνουν ενωμένοι οι Χριστιανοδημοκράτες με τους Χριστιανοκοινωνιστές, αν θα ανατραπεί τώρα ή κάποια στιγμή αργότερα η κυβέρνησή τους με τους Σοσιαλδημοκράτες, αν θα δημιουργηθεί νέο κυβερνητικό σχήμα Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων, αν θα παραμείνει στο τιμόνι η Αγκελα Μέρκελ, ή αν θα γίνουν εκλογές. Οποια και να είναι η εξέλιξη, οι επιπτώσεις στην Ευρώπη και επομένως και στην Ελλάδα θα είναι άμεσες.
Η διάσταση μεταξύ του Χ. Ζεεχόφερ και της Αγκελα Μέρκελ έχει πολλές πλευρές. Ελάχιστης προσωπικής χημείας μεταξύ των δύο, γερμανικής εσωτερικής πολιτικής, συνεπειών για την Ευρωπαϊκή Ενωση, άμεσης ή έμμεσης ενθάρρυνσης από την Ουάσιγκτον κάθε αντίδρασης προς τη σημερινή καγκελάριο της Γερμανίας. Ασφαλώς η βασική αιτία της κρίσης είναι οι εκλογές στη Βαυαρία τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και ο φόβος του Ζεεχόφερ ότι οι Χριστιανοκοινωνιστές υπό την ηγεσία του απειλούνταν με οδυνηρή ήττα από το ξενοφοβικό AfD, λόγω της μεταναστευτικής πολιτικής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης υπό την Αγκελα Μέρκελ, αλλά είναι επίσης γνωστό ότι ο υπουργός Εσωτερικών και η καγκελάριος δεν ένιωθαν αμοιβαία συμπάθεια προς αλλήλους.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι άγνωστη η προσωρινή ή τελική κατάληξη της κρίσης. Αν πάντως Χριστιανοδημοκράτες και Χριστιανοκοινωνιστές «τα σπάσουν», θα πρόκειται για τεκτονική αλλαγή στη γερμανική πολιτική σκηνή, όπου οι δύο συνεργάζονταν σε μόνιμη βάση όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Ταυτόχρονα θα σημαίνει ότι η συντηρητική Δεξιά, οι Χριστιανοκοινωνιστές και η Ακροδεξιά (AfD) κόβουν τους όποιους δεσμούς με την Κεντροδεξιά, δηλαδή τους Χριστιανοδημοκράτες. Αν αυτή η εξέλιξη συνοδευτεί από σχηματισμό κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων, αντικειμενικά θα εκληφθεί ως μεγαλύτερη ακόμη μετατόπιση του κόμματος της Αγκελα Μέρκελ προς τον κεντρώο χώρο, πιέζοντας ίσως ακόμη περισσότερο τους Σοσιαλδημοκράτες. Αλλά όλα αυτά θα φανούν στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, εφόσον δεν διαλυθεί τώρα η σημερινή Βουλή. Η επιβίωση λοιπόν της Αγκελα Μέρκελ και της κυβέρνησής της μπορεί να εξασφαλιστεί είτε υπό το σημερινό σχήμα της, αν δεν υπάρξει ρήξη με τους Χριστιανοκοινωνιστές με Ζεεχόφερ ή δίχως αυτόν, είτε υπό σχήμα με Πρασίνους. Στην πρώτη περίπτωση η γερμανική πολιτική απέναντι στην Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να γίνει πιο «συγκρατημένη», ώστε να ικανοποιεί τους Χριστιανοκοινωνιστές, στη δεύτερη ενδεχομένως να γίνει περισσότερο «ευρωπαϊκή», υπό την πίεση Πρασίνων και Σοσιαλδημοκρατών, προς μεγάλη τέρψη του Εμ. Μακρόν.
Ασφαλώς, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η «ανταρσία» Ζεεχόφερ αποτελεί σύμπτωμα της πολιτικής Τραμπ που επιθυμεί διάλυση της Ε.Ε. και ανατροπή της Μέρκελ. Εναρμονίζεται, όμως, με αυτήν.