Σε αυτόν τον ψηφιακό πόλεμο, που μαίνεται σιωπηλά το τελευταίο διάστημα, είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις στρατόπεδα. Αφού δώσαμε με αμέτρητα κλικ τη συγκατάθεσή μας για την αποθήκευση και χρήση των προσωπικών μας δεδομένων, αφού ξεπεράσαμε το αρχικό σοκ, αν δηλαδή ήταν σοκ, και συμφιλιωθήκαμε με την ιδέα ότι οι ζωές μας παρακολουθούνται και καταγράφονται από αόρατα ρομπότ, αφού εξετάσαμε σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξουμε τις διαδικτυακές μας συνήθειες (αλλά δεν βαριέσαι, πού να θυμάσαι όλους αυτούς τους κωδικούς ή να συμπληρώνεις ξανά και ξανά τα στοιχεία σου, και τι θα απογίνει ο κύκλος επαφών που με τόσο κόπο έχτισες στα social media;), ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε αν θα στηρίξουμε ή όχι το περίφημο «άρθρο 13»: Αν τελικά υπερψηφιστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αύριο, η νέα τροπολογία θα εξασφαλίζει ότι ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας τηρείται και στο Διαδίκτυο, φιλτράροντας το σύνολο της πληροφορίας που ανεβαίνει online.
Στα μάτια του ανυποψίαστου παρατηρητή, η προστασία των προσωπικών δεδομένων και της πνευματικής ιδιοκτησίας θα έπρεπε, κατά μία έννοια, να βαδίζουν χέρι χέρι: είναι εξίσου λογικό να θέλω να προστατεύεται η ιδιωτικότητά μου και να αμείβομαι όταν κάποιος εκμεταλλεύεται την πνευματική μου εργασία. Και όμως, οι υπέρμαχοι της «αποκέντρωσης» του Ιντερνετ –ανάμεσά τους ο εφευρέτης του Web, Τιμ Μπέρνερς Λι, ο οποίος επί του παρόντος εργάζεται πάνω σε ένα νέο πρότζεκτ με στόχο την επιστροφή του Διαδικτύου στις δημοκρατικές του ρίζες και στην παροχή απόλυτης εξουσίας στους χρήστες όσον αφορά τη συλλογή των δεδομένων τους– υπογραμμίζουν ότι το επίμαχο άρθρο συνιστά σοβαρή απειλή κατά της ελευθερίας και της έκφρασης στο Διαδίκτυο, παρεμποδίζοντας τη διάδοση της γνώσης, τον διάλογο και τις δυνατότητες συνεργασίας.