Τη θυμάμαι το καλοκαίρι του 2007, στον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο της στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου: Ηλέκτρα στην κατά Πέτερ Στάιν ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. «Άπαιχτη η μικρή! Το θέμα είναι τι θα κάνει τώρα…» έλεγαν μετά το τέλος της παράστασης πολλοί θεατές. Έπειτα από εκείνη τη συγκλονιστική ερμηνεία της, εύλογο ήταν να αναρωτιούνται αν το επόμενο βήμα της θα ήταν αντάξιο μιας τέτοιας προίκας.
Πέρασαν τα χρόνια, η προίκα της όχι μόνο έπιασε τόπο, αλλά και αβγάτισε -«Είχα την τύχη από τότε να γνωρίσω κι άλλους σημαντικούς σκηνοθέτες, να δοκιμαστώ σε διαφορετικές συνθήκες, να διδαχτώ πολλά», λέει η ίδια- και η Στεφανία Γουλιώτη επιστρέφει και πάλι στην Επίδαυρο. Αυτή τη φορά στο Αρχαίο Στάδιο, στις 14 και 15 Ιουλίου, με τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου (που πρωτοπαρουσιάστηκαν το 2015) σε μορφή μονολόγου, με την ίδια να ερμηνεύει και να σκηνοθετεί μια πρωτοποριακή παράσταση (με τη χρήση νέων τεχνολογιών), την οποία το κοινό θα παρακολουθήσει την ώρα που χαράζει, στις 6 π.μ. Μαζί της θα έχει μόνο έναν μουσικό, τον Δημήτρη Καμαρωτό.
«Σκοπός μας είναι ο μύθος των Ευμενίδων να ηχήσει σε ένα τοπίο που θα τον ενεργοποιήσει μέσα μας. Να μην ακουστούν μόνο όσα λέγονται, αλλά να “ζωντανέψουν” και αόρατα πράγματα. Στην πραγματικότητα, ο χώρος, δηλαδή το Αρχαίο Στάδιο, είναι ο πρωταγωνιστής· εγώ συμπρωταγωνιστώ», εξηγεί η Στεφανία.
Είναι οι «Ευμενίδες» ό,τι πιο δύσκολο έχει κάνει μέχρι σήμερα; «Θα το έλεγα διαφορετικά: δεν συγκρίνονται με τίποτε από όσα έχουν προηγηθεί στην πορεία μου. Έχει συμπυκνωμένη ενέργεια αυτή η παράσταση και είναι όλη στημένη πάνω μου: ένας χείμαρρος από λόγια περνάει μέσα από το σώμα μου. Από τη μια πρέπει να κρατήσω το ενδιαφέρον του αγουροξυπνημένου κοινού – αυτή είναι μια τεχνική δυσκολία. Κaι, από την άλλη, έχω την αγωνία να πετύχει, να με βγάλει εκεί που προσδοκώ η υποκριτική οδός την οποία έχω επιλέξει».
Και τι σημαίνει για εκείνη επιτυχία; «Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ότι στο τέλος της παράστασης οι θεατές δεν θα έχουν καταλάβει τι τους έχει συμβεί. Ότι κάτι θα έχει μετακινηθεί εντός τους. Κάτι που θα κάνει, για παράδειγμα, κάποιον να πάρει τηλέφωνο τον αδελφό του με τον οποίο είχαν ψυχρανθεί και δεν μιλούσαν. Αλλά αυτό να έχει συμβεί ερήμην τους. Χωρίς να το συνειδητοποιούν – άρα χωρίς να μπορούν να το κατηγοριοποιήσουν, να το “μικρύνουν”. Θα ήθελα να φύγουν χωρίς να μπορούν καν να χειροκροτήσουν!» Δεν θα την ενοχλήσει αυτό; Ο ηθοποιός ζει για το χειροκρότημα. «Αντιθέτως, θα με κάνει να χαρώ, γιατί θα σημαίνει ότι έχει επέλθει η ιδανική εκείνη κατάσταση στην οποία το κοινό θα έχει δει αυτό που έχω φανταστεί. Στις “Ευμενίδες” ο λόγος, ο ήχος, η ώρα και το τοπίο συμπράττουν σε μια εμπειρία μεταμόρφωσης. Απευθύνονται, λοιπόν, σε όσους θέλουν να τη βιώσουν…»
Της ζητώ να μου πει την αγαπημένη της φράση από το κείμενο του Αισχύλου. «Θυμήσου ο φόβος να μη νικά την ψυχή σου», λέει η Στεφανία Γουλιώτη. «Εσύ τους φόβους σου τους έχεις νικήσει;» τη ρωτώ. «Όχι βέβαια! Γι’ αυτό ανεβάζω τις “Ευμενίδες”!» λέει γελώντας. ■