Στο ίδιο έργο θεατές και αυτό το καλοκαίρι, στην ίδια κωμωδία. Δύο οι επικρατέστεροι τίτλοι. O πρώτος, «με έχει καθυστερήσει πολύ η τράπεζα», ο δεύτερος «έχει χαλάσει το μηχάνημα».
Πρόσφατα, σε ξενοδοχείο στην Πάρο, σε δημοφιλέστατη πλαζ, υπήρχε πρόβλημα με το POS, τι πρόβλημα ακριβώς δεν γνώριζε ο υπάλληλος, αυτό τον δασκάλεψαν να λέει, αυτό έλεγε. Τα ίδια σε εστιατόριο του Πειραιά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, η σερβιτόρα θυμήθηκε να ενημερώσει την παρέα για τη βλάβη του POS στο… επιδόρπιο. Και όταν ρωτήθηκε γιατί δεν το είπε πριν από την παραγγελία, αρκέστηκε σε ένα «συγγνώμη, έχετε δίκιο». Σε βενζινάδικο του κέντρου της Αθήνας, στην ερώτηση «έχετε POS;», η απάντηση του ιδιοκτήτη ήταν «όχι, και ούτε θα αποκτήσω». Ορθά κοφτά και θυμωμένα.
Δεν είναι μόνον κουτοπονηριά, ούτε καν ανυπακοή, είναι κάτι πολύ βαθύτερο, είναι η ριζωμένη απουσία σεβασμού απέναντι στην πολιτεία, που στο μυαλό όλων αυτών των επιχειρηματιών, μικρών και μεγάλων, δεν θεωρείται υπολογίσιμη δύναμη, είναι αδύναμη, ανήμπορη, άβουλη. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν ούτε οι δομές, ούτε το ανθρώπινο δυναμικό, αλλά ούτε και πραγματική βούληση για συστηματικούς ελέγχους. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι, ακόμη και να υποπέσουν σε έλεγχο, έχουν τη βεβαιότητα ότι θα βρεθεί το «παραθυράκι», ο τρόπος να ξεπεραστεί το πρόβλημα χωρίς μεγάλο κόστος. Μάλιστα, είναι τόσο διαδεδομένη αυτή η αντίληψη, που συζητιέται ανοικτά. Δηλώνεται ξεκάθαρα η απροθυμία συμμόρφωσης, όπως επίσης συχνά ομολογούνται και οι ευφάνταστοι τρόποι για να διαφύγει κανείς των ελεγκτικών μηχανισμών σε όλα τα επίπεδα.
Οταν έχεις μεγαλώσει και έχεις εργαστεί, έχεις δημιουργήσει την επιχείρησή σου σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανομίας, ένα περιβάλλον διάτρητο από παντού, όταν έχεις μάθει να κάνεις τις συναλλαγές σου με υπόγειες διαδρομές και ελάχιστα να βγάζεις στο φως, η πειθαρχία είναι ένα πικρό φάρμακο. Ποιος θέλει να το πιει; Κανείς, γι’ αυτό και όλοι, όσο και όπως μπορούν, καθυστερούν σκαρφιζόμενοι κάθε φορά και κάτι καινούργιο. Μια βλάβη, μια κακή σύνδεση… Eναν ΕΝΦΙΑ τον χρόνο, δηλαδή 3,3 δισ. ευρώ, κοστίζει η περιορισμένη χρήση καρτών έγραφε σε ρεπορτάζ η «Κ».
«Ο μέσος όρος στην Ε.Ε. της αξίας των συναλλαγών με κάρτα ως ποσοστό της ιδιωτικής κατανάλωσης διαμορφώθηκε περίπου στο 34,9% και στην Ευρωζώνη στο 26,2% (στοιχεία 2016) και, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει αυξήσει την αξία των συναλλαγών που πραγματοποιεί με κάρτες στο 20,1% της ιδιωτικής κατανάλωσης, υπολείπεται ακόμη από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο και πολύ περισσότερο από ώριμες αγορές στη χρήση καρτών, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Δανία, η Σουηδία, αλλά και η Πορτογαλία».
Αν αυξηθούν οι συναλλαγές με κάρτες και φθάσουν στο μέσο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα έσοδα για το κράτος θα είναι 3,3 δισ. τον χρόνο και τα οφέλη σημαντικά για όλους. Να κάτι ουσιαστικά πατριωτικό. Η προσπάθεια να αλλάξει σταδιακά η νοοτροπία πληρωμών στη χώρα.