Μόνο ο Αριστοφάνης και ο Πάνος Καμμένος θα μπορούσαν να εφεύρουν έναν πρωταγωνιστή σαν τον Πάνο Καμμένο. Οι θεατρινισμοί, όμως, του υπουργού Αμύνης και συνεταίρου του Αλέξη Τσίπρα, η οδύνη και η οργή εναντίον αμέτρητων εχθρών, δεν είναι συμπτώματα μιας ταραχής που απορρέει από τη δυσκολία να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα στο κυβερνητικό δίδυμο. αντιθέτως, στην πολιτική πορεία του κ. Τσίπρα διακρίνουμε ότι τακτική του είναι να εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση σε όλες τις κατευθύνσεις, με κάθε διαθέσιμο μέσο, χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες. Οταν προκύψει η ανάγκη για κάποια ρηξικέλευθη κίνηση, το τι θα είναι αυτή εξαρτάται από τις συνθήκες και από τα διαθέσιμα μέσα, ώστε να επιτευχθεί η παραμονή στην εξουσία.
Εάν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, το απαραίτητο και ευλογημένο μέσο για τον κ. Τσίπρα είναι ο κ. Καμμένος. Μόνο αυτός θα μπορούσε να προσφέρει τυφλή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή μόνο χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει την εξουσία. Για την κυβέρνηση μοιά-ζει μικρό το τίμημα να βρίσκεται στο τιμόνι του υπουργείου Αμύνης ο κ. Καμμένος. Η χυδαία συμπεριφορά του προς την αντιπολίτευση ήταν πάντα ευπρόσδεκτη, όπως και τα φιλιά και οι αγκαλιές με τον κ. Τσίπρα, όσο οι ΑΝΕΛ συνέβαλλαν στην κοινή προσπάθεια παραμονής στην εξουσία. Και οι πρώην σύντροφοι του κ. Τσίπρα –Λαφαζάνης, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου κ.ά.– βρίσκονταν ανεξέλεγκτοι στην πρώτη γραμμή της κυβέρνησης, όσο έσπερναν σύγχυση στους αντιπάλους και έδιναν στους οπαδούς την αίσθηση ηθικού πλεονεκτήματος και πολιτικής παντοδυναμίας. Οταν έπαψαν να είναι χρήσιμοι, βρέθηκαν απέξω. Εάν ο κ. Καμμένος θέλει να εκτονώνεται με καταγγελίες εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά παραμένει στυλοβάτης της κυβέρνησης, μικρό το κακό, όπως θα έλεγε ο κ. Τσίπρας. Εξάλλου, η ασυνέπεια απόψεων και πράξεων στην κυβέρνηση πάντα καλυπτόταν από έναν ενωτικό «αντιμνημονιακό» μανδύα.
Τώρα, τελείωσαν τα μνημόνια, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει η κυβέρνηση. Μένουν μόνο οι συνέπειες της συμπεφωνημένης λιτότητας και της επιτήρησης. Τέρμα και η εκκρεμότητα με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, μένουν μόνο οι συνέπειες της συμφωνίας και η πολιτική διαχείρισή της. Η τακτική της κυβέρνησης παραμένει ίδια – ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει αρκεί να στηρίζει, μπορεί να λέει άλλα στους ξένους και άλλα στους Ελληνες. Το δημοψήφισμα, η ανατροπή πορείας και η επιβράβευση στις κάλπες έπεισαν τον κ. Τσίπρα ότι μπορεί να παίζει και με τους ψηφοφόρους όπως παίζει με τον κ. Καμμένο – να παρουσιάζει το άσπρο ως μαύρο, το δεξί ως αριστερό, το όχι ως ναι, τον διχασμό ως πατριωτισμό. Το πρόβλημά του, όμως, είναι ότι ενώ αυτός και ο κ. Καμμένος παίζουν τους ίδιους ρόλους πάνω στη σκηνή, η επανάληψη προδίδει και τα πιο εντυπωσιακά κόλπα. Το κοινό αλλάζει.