06.00-07.30
Μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης, ένα παλιό κουσούρι που προσπαθώ να αξιοποιήσω. Με τον καιρό, αυταπατώμαι ότι πλέον μπορώ να βγάλω ημερήσια διάταξη, να διαλέξω ποιο μισαδάκι θα φυλάξω κάτω απ’ το μαξιλάρι και θα χαράξει μαζί μου το πρωί. Συχνά απλώς το ξεχνάω, ή γίνεται κουβάρι μαζί με άλλα δεκατέσσερα, κάποτε, όμως, λειτουργεί και οδηγεί σε απότομη απογείωση απ’ το κρεβάτι για να προλάβεις την απομαγνητοφώνηση, μια μόνο φράση ή σκόρπιες μουτζούρες σε μορφή καταλόγου απ’ τον οποίον δεν θα χορτάσεις ποτέ (δεν είναι η πιο συμπαθητική στιγμή μου, αλλά η Αναστασία δείχνει ακόμη να το ανέχεται).
07.30-10.00
Το ακριβό ρευστό διάστημα. Είναι πλέον η μόνη ώρα που ακούω μουσική και ξαναδιαβάζω με καθαρό μυαλό τα ημιτελή. Το κόσκινο είναι ενίοτε συντριπτικό, ενίοτε πιο γενναιόδωρο, αλλά πάντα καθοριστικό. Αν κάτι κρατάει τη συνοχή, είναι αυτό το σκάρτο δίωρο. Και για να μην πάει ο νους σας στο κακό ή στις καλές τέχνες, έχουν και αυτές το μερτικό τους αλλά δεν έχουν αποκλειστικότητα. Τα «υπό αξιολόγηση» είναι κάποτε σχεδιάσματα της δικής μου τάβλας, συνήθως, όμως, ξεκινούν από το κοινό γραφείο, από αυτό που επιτρέπει τα άλλα.
10.30-18.30
Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων, μέχρι πέρυσι και Γραφείο Συνηγορίας για τα δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων: συναντήσεις, προγραμματισμός, το διαρκές άγχος με τα οικονομικά, συγκεκριμένα αλλά απαιτητικά νομικά, το σεμινάριο και φτου από την αρχή. Εργάζομαι γιατί έχω ανάγκη τα χρήματα, όχι από χόμπι ή για να αισθάνομαι «ενεργός». Εχω πια αρκετές ιδέες και απωθημένα τόσο για «ενεργητικές» όσο και για «παθητικές» εναλλακτικές δραστηριότητες. Ωστόσο, αυτά τα δεκατρία χρόνια στην Καλλιθέα, υπό την καθοδήγηση του Π. Σακελλαρόπουλου, δεν πέρασαν στην τύχη ή μόνο από «εθισμό». Εκανα φίλους, δουλεύω ακόμα με ανθρώπους που με μαθαίνουν πράγματα απ’ την αρχή, σε ηλικία που η «αρχή» είναι κάπως μακρινός συνειρμός, έχω και μια μικρή περηφάνια ότι η κοινή μας, πλέον, δουλειά κάνει για κάποιους σημαντική διαφορά. Κυρίως, όσο και αν κατά καιρούς φτάνω στα όριά μου, όπως οποιοσδήποτε εργάζεται (ή, χειρότερα, ψάχνει δουλειά) στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, έχω μπει σ’ αυτό το λούκι ότι οι εκκρεμότητες του Ινστιτούτου είναι και δικές μου. Δουλεύω έτσι στο γραφείο και πασχίζω να βρω χρόνο να δουλεύω αλλιώς σπίτι· μακάρι στο μέλλον να γίνει πιο ευρύχωρο το σενάριο, αλλά για την ώρα είναι δύο εξίσου σοβαρές ιδιότητες, είναι σχεδόν μία.
19.00-21.00
Το «χαμένο» δίωρο αποφόρτισης. Αν δεν έχω συγκεκριμένη αποστολή δεν ξέρω ποτέ πώς περνάει.
21.00 – …
Είμαστε δύο και επειδή θέλουμε να παραμείνουμε, χρειαζόμαστε κοινό χρόνο. Δεν έχει τόση σημασία πού και πώς, σημασία έχει να τον διεκδικείς. Ακόμα και όταν στρωθώ να γράψω, συχνά σκέφτομαι ότι το κορίτσι απέναντι κάνει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον ή, καλύτερα ακόμη, ότι γράφει «τα δικά μου» και άρα εγώ μπορώ να τεμπελιάσω και να πάω να τα πάρω έτοιμα. Καμιά φορά αυτό ακριβώς και συμβαίνει.
Ο Αλέκος Λούντζης έχει γράψει το λιμπρέτο για την Οπερα του Δ. Μαραγκόπουλου με θέμα τον βίο και τα κείμενα του Στρατηγού Μακρυγιάννη, η οποία θα παρουσιαστεί στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής τον Απρίλιο του 2019. Αυτόν τον καιρό εργάζεται σε ένα λιμπρέτο με αφετηρία το διήγημα του Εντγκαρ Αλαν Πόε «Η πτώση του Οίκου των Ασερ» σε συνεργασία με τη συνθέτρια Β. Ματσούκα. Ποιήματά του μεταφράστηκαν πρόσφατα στα γερμανικά στην Ανθολογία Topali M., Dichtung mit Biss: Griechische Lyrik aus dem 21. Jahrhundert, Edition Romiosini, 2018.