Η αρχική λογική ήταν ξεκάθαρη. Είχαμε πετύχει «έντιμο συμβιβασμό» με τους δανειστές και αναλάβαμε υποχρεώσεις όπως η μείωση συντάξεων και η αύξηση του αφορολογήτου, αλλά και αντίμετρα. Οι δραματικές επιπτώσεις από τα δυσμενή μέτρα αντισταθμίζονταν με τα θετικά αντίμετρα που είχαν επιλεγεί προσεκτικά και με κοινωνικά κριτήρια. Αυτή ήταν η δικαιολογία για την κυβερνητική πλειοψηφία που ψήφισε μέτρα και αντίμετρα, ταυτόχρονα. Η «ήττα», με την αναγκαστική ψήφιση δυσάρεστων μέτρων, είχε μετατραπεί σε «νίκη» με το εφεύρημα των αντιμέτρων.
Μετά; Η αρχική στέρεη λογική υποχώρησε. Επικράτησε η φύση τους. Πάντα σκέπτονται κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι υποστηρίζουν φραστικά, ακόμα κι αν το έχουν ψηφίσει. Ακόμα κι αν δεσμεύθηκαν. Τώρα αναζητούν διέξοδο να μην εφαρμόσουν αυτά που υποσχέθηκαν και ψήφισαν. Προτιμούν να πάνε σε εκλογές χωρίς να μειώσουν τις συντάξεις. Ας το λύσει το πρόβλημα όποιος εκλεγεί.
Προκύπτει όμως κι ένα θεματάκι. Οχι ότι κινδυνεύουν η πολιτική εντιμότητα, η σταθερότητα απόψεων και πολιτικών. Ακόμα κι αν κινδύνευαν, δεν τους απασχολεί. Το μόνο πρόβλημα είναι πως κινδυνεύουν τα μοναδικά αντίμετρα, που είχαν προβληθεί ως σημαία κοινωνικής δικαιοσύνης.
Πώς θα δοθούν οι επιδοτήσεις για ανάσχεση του brain drain; Με επιδότηση της εργασίας η κυβέρνηση θα επιχειρούσε –υποτίθεται– ανάσχεση της φυγής νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, το λεγόμενο brain drain. Στον ιδιωτικό τομέα, το ύψος της επιχορήγησης θα ήταν το 50% του συνολικού μισθολογικού κόστους έως και 500 ευρώ.
Από την πλευρά της, η επιχείρηση θα δεσμευόταν να διατηρήσει τον εργαζόμενο για έξι μήνες μετά το τέλος του προγράμματος.
Καλά οι νέοι, υπάρχουν και ασθενείς. Σ’ αυτούς υποσχέθηκαν μείωση συμμετοχής στα φάρμακα. Σημαντική μείωση υποσχέθηκαν στη συμμετοχή συνταξιούχων στη φαρμακευτική δαπάνη. Με το νέο σύστημα, θα παρεχόταν έκπτωση ανάλογα με το εισόδημα του συνταξιούχου. Για εισοδήματα κάτω των 700 ευρώ η συμμετοχή θα είναι μηδενική, ανεξαρτήτως ασθένειας. Για εισοδήματα 700-1.200 ευρώ η συμμετοχή μειώνεται κατά 50%. Για εισοδήματα 1.200-1.500 ευρώ η συμμετοχή μειώνεται 25%. Συνολικά και με βάση τα εισοδήματα του 2015 το μέτρο υπολογίζεται ότι θα κάλυπτε περίπου 1.900.000, σε σύνολο 2.300.000 συνταξιούχων.
Υπήρχαν κι άλλα. Να ενισχυθούν τα οικογενειακά επιδόματα, επιδόματα σε τριτέκνους, σχολικά γεύματα σε δημοτικά και γυμνάσια περιοχών με υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας, με στόχο να καλυφθεί το 50% των μαθητών. Επίσης αυξάνεται ο αριθμός παιδιών ηλικίας έως 4 ετών, των οποίων οι γονείς θα πάρουν voucher για βρεφονηπιακούς σταθμούς. Το 2019 οι θέσεις επρόκειτο να αυξηθούν σε 120.000 και το 2020 σε 135.000. Για την κάλυψη των αιτήσεων εξαγγέλθηκε η δημιουργία 1.200 νέων μονάδων το 2019 και 600 νέων μονάδων το 2020.
Τώρα που σύσσωμη η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη «λύση» να μην μειώσει τις συντάξεις, το ερώτημα είναι τι θα γίνουν οι άλλες υποσχέσεις. Θα εφαρμοστούν ακόμα κι αν δεν ισχύει ο λόγος που είχαν επιλεγεί; Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για θεωρητικό ερώτημα. Δεν έχει σημασία. Θα πείσουν τμήμα του εκλογικού σώματος με νέες υποσχέσεις. Θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να αποσπάσουν το καλύτερο αποτέλεσμα στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει.