Ενα πράγμα μόνο συνάγεται αβίαστα από την παράσταση που έδωσε στην Αθήνα ο κ. Πιερ Μοσκοβισί. Μας πήραν όλοι χαμπάρι και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Ο Γάλλος επίτροπος πούλησε ως εκδούλευση στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτό που προϋπήρχε, την ελληνική συμμετοχή στο μείγμα των μέτρων που θα ληφθούν προκειμένου να επιτευχθούν τα θηριώδη πλεονάσματα που αυτή η κυβέρνηση συνομολόγησε, μετά την άδοξη εκστρατεία τού «αλλάζουμε την Ευρώπη με τα πουκάμισα έξω».
«Pacta sunt servanda» (οι δεσμεύσεις πρέπει να τηρούνται), είπε, αλλά αυτό το ξέρουν πλέον όλοι. Ακόμη και ο πρωθυπουργός που έλεγε ότι θα τις σχίσει με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Πρόσθεσε δε ότι «οι δεσμεύσεις δεν είναι ανελαστικές» και παρέπεμψε στη διαπραγμάτευση που θα γίνει το φθινόπωρο επί του σχεδίου του προϋπολογισμού. Τόνισε δε ότι το σημαντικό είναι να γίνονται σεβαστοί οι δημοσιονομικοί στόχοι, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι εφόσον οι στόχοι επιτυγχάνονται χωρίς τη μείωση των συντάξεων, μπορεί να αλλάξει η συμφωνία.
Το πρώτο ερώτημα είναι απλό: αφού το μνημόνιο τελειώνει τον Αύγουστο και οι θεσμοί δεν θα ξαναέρθουν, με ποιον και για ποιον λόγο θα γίνουν διαπραγματεύσεις τον Σεπτέμβριο; Δεύτερον: ουδέποτε στα οκτώ χρόνια του μνημονίου οι δεσμεύσεις ήταν ανελαστικές. Πάντα τις συζητούσαν με τις κυβερνήσεις και γι’ αυτό χαραμίζονταν τόσο σάλιο και τόσες λέξεις για τα λεγόμενα «ισοδύναμα». Κάποιες φορές, ειδικά όταν τα ποσά ήταν μικρά, βρίσκονταν. Ο κ. Μπαλτάς, για παράδειγμα, αντάλλαξε τον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ στην Παιδεία με αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στους αρχαιολογικούς χώρους. Οι θεσμοί δεν είχαν αντίρρηση, εφόσον επιτυγχάνονταν οι στόχοι. Τις περισσότερες φορές, όμως, απορρίπτονταν επειδή οι κυβερνήσεις πρότειναν την «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής» ως εναλλακτική λύση σε κάποια περικοπή. Η τρόικα μάσησε την πρώτη φορά, αλλά στις επόμενες διαπραγματεύσεις είχε ως σταθερή θέση το «αλλού αυτά».
Με τη θεωρία των ισοδυνάμων απάντησε ο κ. Μοσκοβισί και αυτό είναι πολύ λογικό. Αν οι στόχοι επιτυγχάνονται χωρίς μείωση συντάξεων δεν υπάρχει λόγος να μειωθούν, ή για να το πούμε πιο λιανά: αν αύριο αρχίσει να βρέχει διαμάντια στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν θα μειωθούν οι παροχές, αλλά θα γίνει πραγματικότητα το σύνθημα των αναρχικών «σύνταξη στα 18». Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η Ελλάδα έχει το πιο δαπανηρό συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ε.Ε. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat (2015), η χώρα μας είναι πρώτη σε συνταξιοδοτική δαπάνη ως προς το ΑΕΠ: 17,8% εδώ, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε.-28 ήταν 13% και στην Ιρλανδία 7%. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πολλά «ισοδύναμα» για να επιτευχθούν οι στόχοι, εκτός αν η κυβέρνηση προτείνει να πάει τον ΦΠΑ στο 30% ή να αυξήσει τον ΕΝΦΙΑ κατά 50%.
Το αμάρτημα του κ. Μοσκοβισί δεν είναι ότι κόμισε γλαύκα ες Αθήνας, αλλά ότι έπαιξε το επικοινωνιακό παιχνιδάκι του πρωθυπουργού, ο οποίος για ακόμη μία φορά εψεύσθη, λέγοντας ότι «από δω και πέρα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις θα έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τα μέσα με τα οποία θα επιτυγχάνουν τους στόχους». Ας προτείνει ως εναλλακτικό μέτρο στη μείωση των συντάξεων την «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής» και να δούμε πόσους «βαθμούς ελευθερίας» έχει…