Ευτυχώς, τα παιδιά δεν έχουν διάθεση να βλέπουν στην τηλεόραση κοινοβουλευτικές συζητήσεις. Ετσι, δεν διατρέχουν τον κίνδυνο να ξεχάσουν την αγωγή που οι γονείς φροντίζουν να τους δίνουν και να αρχίσουν να μιμούνται τους πολιτικούς αρχηγούς όταν απευθύνονται ο ένας στον άλλο.
Ευτυχώς, επίσης, δεν παρακολουθούν τέτοιες συζητήσεις ούτε ξένοι επενδυτές. Γιατί, αν είχαν την ατυχή έμπνευση να θελήσουν να ενημερωθούν για τις οικονομικές εξελίξεις και τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων παρακολουθώντας τη Βουλή την Πέμπτη, θα μάθαιναν κουτσομπολιά για τον άμαχο πληθυσμό (την οικογένεια, τους συγγενείς…) κάθε αρχηγού, αλλ’ ίσως τους έμπαινε κι η ιδέα μήπως η χώρα μας κρύβει μεγαλύτερο ρίσκο από όσο είχαν εκτιμήσει.
Ενα συμπέρασμα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό δεν έχει ανάγκη βοηθείας για να διασυρθεί. Τα καταφέρνει εύκολα, πολλώ μάλλον όταν οι μεταξύ του «αβρότητες» συνδυάζονται με δείγματα περιφρόνησης της νοημοσύνης όλων των άλλων, ημών των ιθαγενών. Αναφέρομαι στο θέατρο που παίχτηκε με θέμα τις συντάξεις.
Η κυβέρνηση κάνει επικοινωνιακά παιγνίδια με ψιθύρους ότι, ίσως, οι συντάξεις δεν κοπούν. Ταυτόχρονα, διαλαλεί τα αντίμετρα (π.χ. τα επιδόματα ενοικίου) που, ως γνωστόν, θα ισχύσουν μόνον εφόσον περικοπούν οι συντάξεις! Και δεν δείχνει την ευθύτητα να θέσει το θέμα σε αυτούς που, πράγματι, θα λάβουν την τελική απόφαση, δηλαδή στο Eurogroup – αυτό θα αποφασίσει για την τύχη των συντάξεων, ούτε ο ΣΕΒ ούτε ο κ. Μοσκοβισί.
Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, την προηγουμένη, διά στόματος του αρμοδίου αντιπροέδρου της, δημοσίως είχε αναγνωρίσει ότι το πρόγραμμά της έχει οικοδομηθεί με θεμέλιο την περικοπή των συντάξεων. Δηλαδή, οι μειώσεις φόρων και τα άλλα δημοσιονομικά μέτρα έχουν σχεδιαστεί στο πλαίσιο του πακέτου αντιμέτρων που συνοδεύουν την περικοπή – χωρίς την περικοπή το πρόγραμμα καταρρέει. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε το δικό της επικοινωνιακό παιγνίδι, εκ του ασφαλούς εισηγούμενη μια τροπολογία που θα… ακύρωνε την περικοπή των συντάξεων, άρα και το ίδιο το πρόγραμμά της.
Το χειρότερο όμως που σημάδεψε τη συζήτηση ήταν οι τοξικοί χαρακτηρισμοί, οι προσβολές και οι ευθείες απειλές που ανταλλάσσονταν. Δηλητηριάζουν μια κοινωνία που μεγάλο μέρος της είναι παραζαλισμένο, εξουθενωμένο ή σε απόγνωση. Σε μια στιγμή που η χώρα για να επιβιώσει οφείλει να διανύσει μεγάλη απόσταση σε ακανθώδες έδαφος. Και σε μια Ευρώπη που έχουν αρχίσει να κινούνται οι τεκτονικές πλάτες, κορυφώνονται αντιθέσεις, αμφισβητούνται παραδοσιακές συμμαχίες της, απειλείται από εθνικισμούς και συγκρούσεις που θυμίζουν την περίοδο του Μεσοπολέμου. Αν, π.χ., το «2010» μας συνέβαινε σήμερα, η Ευρώπη δεν θα ήταν σε θέση να ασχοληθεί μαζί μας, θα μας εγκατέλειπε στη χρεοκοπία – και, ίσως, σε άλλον έναν εμφύλιο. Δεν χρειάζεται σοφία για να ακούσεις τη «μυστική βουή των πλησιαζόντων γεγονότων». Λίγη σύνεση χρειάζεται. Και περισσότερη αυτοσυγκράτηση.