Ενας έφηβος 14 ετών αυτοκτόνησε αφήνοντας ένα σημείωμα στο οποίο καταγγέλλει συμμαθητές του. Οι πιθανές ευθύνες του οικογενειακού και φιλικού κύκλου μπορούν να διερευνηθούν. Κρίσιμη, όμως, είναι η ευθύνη των θεσμών που επιβραβεύουν ή αποδοκιμάζουν συμπεριφορές που συνδέονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ανθρωποι που εγκλωβίζονται στην κατάθλιψη, αποσύρονται από την κοινωνική ζωή ή δίνουν τέλος στη ζωή τους είναι συχνά θύματα bullying. Το bullying που απειλεί πάρα πολλούς μαθητές και μαθήτριες (αλλά και πολλούς μεγαλύτερους στο επαγγελματικό, κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον τους) δεν είναι κάτι αφηρημένο. Η αγγλική λέξη μεταφράζεται ως «εκφοβισμός» και αφορά πράξεις βίας και διαπόμπευσης που προκαλούν τη συντριβή της προσωπικότητας. Η διαπόμπευση αφορά θέματα ταυτότητας, φυλετικής και σεξουαλικής, αλλά και ζητήματα εξωτερικής εμφάνισης, κοινωνικής θέσης, φύλου, ταυτότητας φύλου, ηλικίας, ακόμα και ιδεολογικού προσανατολισμού. Οι φορείς μιας ταυτότητας που σε ένα δεδομένο κοινωνικό περιβάλλον έχει στιγματιστεί ως «μειονεκτική» γίνονται στόχοι εκφοβισμού. Ο εκφοβισμός στους «διαφορετικούς» συχνά ασκείται από ανθρώπους που κατατρύχονται από την αγωνία να αποκρύψουν μια δική τους αδυναμία.
Ποιος, όμως, καθορίζει τι είναι «αδυναμία»; Ποιος επηρεάζει τις κοινωνικές και οικογενειακές συμπεριφορές, οι οποίες στη συνέχεια επιδρούν επάνω στα άτομα και διαμορφώνουν τις αντιλήψεις τους για την έννοια της «δύναμης» και της «αδυναμίας»; Ασφαλώς, οι επίσημοι θεσμοί. Επομένως, είναι καταλυτική η ευθύνη της πολιτείας και της Εκκλησίας και στη συνέχεια έρχονται τα μέσα ενημέρωσης, η ακαδημαϊκή κοινότητα, οι προσωπικότητες της τέχνης, του στοχασμού, του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας. Στην Ελλάδα όλοι οι παραπάνω, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, και παρά τις τολμηρές πρωτοβουλίες του νυν πρωθυπουργού για την προστασία των δικαιωμάτων, δεν ανταποκρίνονται στην ευθύνη τους να υποστηρίξουν συστηματικά τις αρχές της ανοικτής κοινωνίας και να συμβάλουν ώστε οι πολίτες να εμπεδώσουν ότι όλες οι ταυτότητες είναι εξίσου σημαντικές και αξιόλογες. Το αποτέλεσμα είναι να αναπαράγεται ο φασισμός της καθημερινής ζωής.
Οι θεσμοί και τα άτομα με δημόσιο λόγο, αλλά και οι ίδιοι οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, έχουν το χρέος να υποστηρίζουν ότι η καταγωγή, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ηλικία, η εμφάνιση, το φύλο και κάθε άλλη ιδιότητα του καθένα μας έχει τη δική της αναφαίρετη αξία. Μόνο έτσι ορισμένοι μαθητές θα πάψουν να αισθάνονται την ανάγκη να εκφοβίζουν τους «διαφορετικούς» και μόνο έτσι κάθε νέος που δεν μοιάζει με τους άλλους θα αποκτήσει τη σιγουριά της ταυτότητας που χρειάζεται ώστε να μην οδηγείται σε τραγικό αδιέξοδο.