Οι σκληρές συγκρούσεις σώμα με σώμα στο ποδόσφαιρο, το ευρωπαϊκό να εξηγούμεθα, είναι άραγε δείγμα εξαμερικανισμού; Εσχάτως ειπώθηκε ότι, στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο, το «βρώμικο» παιχνίδι δίνει και παίρνει. Εφόσον δεν μπορείς να ανακόψεις έναν παίκτη διά της αθλητικής οδού, ακολουθείς τη βάρβαρη επιλογή: τον γκρεμίζεις στο χόρτο.
Ομως αυτή η πρακτική του κλαδέματος είναι αμερικανική επιρροή; Ισως, αν ορισμένοι έχουν κατά νου, π.χ., το αμερικανικό ποδόσφαιρο, το οποίο όμως είναι μετεξέλιξη του αγγλοσαξονικού (αλλά και γαλλικού) ράγκμπι. Επιπλέον, το αμερικανικό ποδόσφαιρο (οργασμικά πληκτικό σπορ) παίζεται από παίκτες οι στολές των οποίων είναι σαν να έχουν βγει από τη NASA, λες και πρόκειται για αστροναύτες. Αντίθετα, το ράγκμπι (το οποίο απαντά στη Γηραιά Ηπειρο – αλλά το έχουν υιοθετήσει και οι Μαορί του Ειρηνικού) παίζεται όπως το παραδοσιακό ποδόσφαιρο: οι παίκτες είναι ουσιαστικά γυμνοί στη βιαιότητα του ομαδικού αυτού παιχνιδιού.
Στην Ευρώπη, και για την ακρίβεια στην Ισπανία, έχουμε τις απολύτως βάρβαρες ταυρομαχίες. Στην ουσία, πρόκειται για θηριωδία εις βάρος παραζαλισμένων ταύρων οι οποίοι καταλήγουν να πεθαίνουν αιμόφυρτοι στην αρένα. Σπανίως, κάποιος ταύρος μπορεί να ανασκολοπίσει έναν ταυρομάχο μέχρι θανάτου – όμως και αυτός ακόμα ο ταύρος στο τέλος θα πεθάνει. Οι Ισπανοί υπερασπίζονται το ευγενές άθλημα της ταυρομαχίας ως αναπόσπαστο, ιερό κομμάτι της παράδοσής τους. Συγγραφείς όπως ο Χέμινγουεϊ και ο Ρόμπερτ Γκρέιβς εκστασιάζονταν στις ισπανικές αρένες. Ο ταύρος δεν έχει την ίδια άποψη πάλι – όπως και οι υπερασπιστές του, οι οποίοι όλο και πληθαίνουν, ακόμα και εντός της ιβηρικής χερσονήσου.
Ισως ο εξαμερικανισμός, ήτοι η υποτιθέμενη αυξανόμενη βαρβαρότητα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, να εξηγείται με άλλους όρους, λιγότερο αθλητικούς και περισσότερο πολιτισμικούς. Δηλαδή: το αμερικανικό κράτος στήθηκε πάνω στη λατρεία της οπλοκατοχής, στον νόμο του Φαρ Ουέστ, στη δουλεία και στο λιντσάρισμα, στη γενοκτονία των Ινδιάνων. Αλήθεια είναι όλα αυτά (όχι όλη η αλήθεια, σίγουρα όμως σημαντικό μέρος της), όπως όμως επίσης αλήθεια είναι ότι και η Ευρώπη έχει αιματοκυλιστεί ουκ ολίγες φορές στο μακρινό μα και πρόσφατο παρελθόν: Ιερά Εξέταση, θρησκευτικοί πόλεμοι, αποικιοκρατία, σκλαβιά, παγκόσμιοι πόλεμοι, εμφύλιοι, δικτατορίες, Ολοκαύτωμα, γκουλάγκ, όλα εδώ άνθησαν, στην Ευρώπη της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού.
Η ιδιαιτερότητα των ομαδικών αμερικανικών σπορ, πάλι, είναι ότι μπορεί να είναι βάρβαρα εντός του γηπέδου (δείτε έναν αγώνα χόκεϊ και θα με θυμηθείτε), στις κερκίδες όμως και έξω από τα στάδια δεν ανοίγει μύτη. Αυτό δηλαδή που είναι γενικός κανόνας στα ευρωπαϊκά γήπεδα, για τους Αμερικανούς είναι κάτι τελείως ξένο, άγνωστο.
Μην περιμένετε κάποιο οριστικό συμπέρασμα σε αυτό τον συγκριτικό σχολιασμό. Μια ευχή μόνο: να απολαύσουμε ωραίους αγώνες στα ημιτελικά και στους τελικούς και αυτού του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Την Κυριακή θα έχουν όλα τελειώσει και θα είναι Ιστορία και αυτή η διοργάνωση.