Από την πρώτη στιγμή, από τότε που έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησε να προβάλλεται το ντοκιμαντέρ, η γυναίκα που καθόταν στο πίσω κάθισμα άρχισε να αναστενάζει. Το φαντάστηκα ότι αυτό θα συνέβαινε, είχαμε ήδη μιλήσει πριν ξεκινήσει η προβολή. Ηξερα πως είχε έρθει να δει τις «Ρίζες» της Ελίζας Σόρογκα επειδή η καταγωγή της ήταν από τη Βόρειο Ηπειρο. «Αυτά είναι τα χωριά μας», μου είπε. «Το διάβασα στην εφημερίδα και ήρθα. Είμαι από την Ανω Δερόπολη. Οι γυναίκες που θα τραγουδήσουν σήμερα είναι από την Κάτω Δερόπολη. Εμάς, όταν χωρίστηκαν τα σύνορα, μας έλαχε να πάμε από την άλλη μεριά, στην Αλβανία. Εκεί μεγάλωσα».
Στο ντοκιμαντέρ οι δύο ηλικιωμένες γυναίκες μιλούσαν για τη μοίρα τους: δύσκολη ζωή, μόχθος, μοναξιά και εγκαρτέρηση. Οι γάτες και οι κατσίκες μπερδεύονταν στα πόδια τους, η κάμερα της Αίγλης Δράκου τους χάριζε ωραία κοντινά πλάνα, ενώ στο βάθος υψώνονταν τα βουνά της Ηπείρου. Και κάτι φοβερά φεγγάρια.
Στο δεύτερο μέρος, η σκηνή γέμισε από τις «Κυράδες της Ανω Δερόπολης», το πολυφωνικό σύνολο «Χαονία» και δύο από τις «Ισοκράτισσες». Τρεις γενιές τραγουδίστριες ένωσαν τη φωνή τους σε ένα ηχητικό ψηφιδωτό μαρτυριών. Το πολυφωνικό ηπειρώτικο τραγούδι και αυτή η τελευταία γενιά βιωματικών ερμηνευτριών φέρουν ανέπαφη τη μνήμη ενός τόπου ενιαίου και αδιαίρετου, που έθρεψε όσους η Ιστορία σκόρπισε αργότερα στους τέσσερις ανέμους.
Η γυναίκα πίσω μου τραγουδούσε χαμηλόφωνα μαζί με τις γυναίκες της σκηνής, είχε πάψει να αναστενάζει. Ηταν χαρούμενη και συγκινημένη. Πριν φύγουμε, τη ρώτησα αν ευχαριστήθηκε την προβολή. «Ωραία τα είπαν τα κορίτσια», μου είπε. «Και εμείς εκεί πάνω τα ίδια τραγούδια λέμε. Να έρθεις να μας ακούσεις. Πες μου πότε μπορείς και θα κατέβω στα σύνορα να σε πάρω».