Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν πιο απαισιόδοξο από όσο χρειάζεται ένας προσεκτικός οικονομικός αναλυτής για να κάνει καλά τη δουλειά που περιμένουν απ’ αυτόν. Δεν τελειώσαμε καλά καλά με τα μνημονιακά και οι κυβερνητικοί σπεύδουν να αποδείξουν ότι χωρίς το κοστούμι των τροϊκανών η διακυβέρνηση τους είναι μια άγνωστη έννοια. Στη «μικροαστική Αριστερά», που θα ’λεγε και ο Αγγελος Ελεφάντης αν μπορούσε να δει τα «κατορθώματα» του Αλέξη Τσίπρα, ιδεολογικά προστατευόμενου τέκνου εκείνης της παρέας, η δημοκρατική διαχείριση της εξουσίας είναι ένας «αδιάφορος συμβιβασμός με το κατεστημένο». Η λενινιστική «τάξη» δικαιολογεί τους συμβιβασμούς με τους ισχυρούς και τις εξυπηρετήσεις στους καπιταλιστές. Οσο καλύτερα τα καταφέρνει ο «σύντροφος αρχηγός» να κοροϊδεύει τους θεσμούς, να κρύβει τις βαθύτερες ταξικές επιδιώξεις του κινήματος και να φυτεύει παντού τους δικούς «μας» ανθρώπους, τόσο ικανότερος είναι στην «επαναστατική» αξιολόγηση. Η σύντροφος του πρωθυπουργού έχει δίκιο: μία είναι η ουσία και αυτή υπάρχει στην ανεπίστρεπτη κατάκτηση της εξουσίας.
Πλην όμως τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα και μέσα στην εβδομάδα τελειώνει το παραμύθι «για όλα φταίνε τα μνημόνια» και «για τα μνημόνια φταίνε οι παλιές παρατάξεις». Η κυβέρνηση θα πάρει την έγκριση για το τελευταίο πακέτο χρημάτων από τους Ευρωπαίους. Με τα 15 δισεκατομμύρια του αποχαιρετιστήριου μη θεσμικού Eurogroup, θα πρέπει να πορευτούμε στον πλατύ ορίζοντα του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Ο κ. Τσίπρας θα δοκιμαστεί σε ένα νέο πεδίο. Είναι εντελώς άλλη δουλειά να κυβερνάς μια χώρα εκτός των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Είναι άλλη υπόθεση να μην ξέρεις «από πού σου έρχεται» και να πρέπει να υφίστασαι απροσδόκητες κρίσεις επειδή κάποιος ανόητος νεαρός αναλυτής έγραψε ένα «σημείωμα». Είναι βεβαίως αλήθεια ότι οι μεγάλες δυνάμεις βοήθησαν τον κ. Τσίπρα να προσγειωθεί ομαλά στη νέα κατάσταση. Aντιλαμβανόμενοι οι άνθρωποι με τι έχουν να κάνουν και σε μια έκδηλη προσπάθειά τους να συντηρήσουν ένα cordon sanitaire, μια «προστατευτική ουδετερότητα» έναντι κάθε πιθανής τρέλας που θα μπορούσε να γεννήσει η ελληνική πραγματικότητα, του δάνεισαν ένα «πακέτο» 10 δισ. ώστε να μη χρειαστεί να βγει στις αγορές. Λουστήκαμε ένα τρίτο μνημόνιο μήπως και φτάσουμε κάποτε στο ζητούμενο: να γίνουμε μια κανονική χώρα, επιστρέφοντας στις αγορές.
Αντ’ αυτού, το μόνο που σκέφτονται στην κυβέρνηση είναι πώς να μπερδέψουν τον πολίτη σε δαιδαλώδεις εκλογικές διαδικασίες. Και μία, και δύο, και τρεις και τέσσερις κάλπες θέλουν να στήσουν, μήπως και σε κάποια απ’ αυτές τούς λυπηθεί η Ιστορία. Εμάς, ποιος θα μας λυπηθεί;