Στη ΔΟΥ, όπως και χθες, πριν περάσω στο επόμενο στάδιο της δοκιμασίας, διεπίστωσα ότι, εκτός από αυτούς που κάθονται στην ουρά, είναι και μερικοί που τρέχουν πέρα δώθε κραδαίνοντας τα πιστοποιητικά τους και περνούν μπροστά. Το σύνθημά τους είναι: «Είμαι απ’ το πρωί εδώ πέρα». Η επαγγελματική διαστροφή μου δεν με εγκαταλείπει ακόμη και σε τόπους εξωτικούς, όπως η Ταγκανίκα. Και το φιλοσόφησα. Αναρωτήθηκα σε ποια άλλη γλώσσα το «τρέχω όλη μέρα» ή «τρέχω σαν τρελός», ή ακόμη καλύτερα «έχω τρεξίματα» σημαίνει «έχω πολλή δουλειά». Πες στον Αγγλο «I run all day long», στον Γάλλο «je cours du matin au soir» ή στον Ιταλό «corro come un pazzo» και δεν πρόκειται να καταλάβουν οι ξενέρωτοι το τρελό πάθος του Ελληνα για το «σαφάρι πιστοποιητικών». Σουαχίλι δεν γνωρίζω. Στο επόμενο στάδιο της δοκιμασίας, στον περίφημο 4ο (βλ. χρονογράφημά μου της 11/7/2017), έζησα το θαύμα της πολυπολιτισμικής Αθήνας. Ο ταξιδιωτικός πράκτορας, όταν μου πρότεινε τις εναλλακτικές του πακέτου «αποδοχή κληρονομίας, σαφάρι πιστοποιητικών», μου είχε συστήσει ανεπιφύλακτα τη συγκεκριμένη ΔΟΥ. Είναι αρμόδια για την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ευρώπης και η πελατεία της είναι πολυπολιτισμική. Εκεί διαπιστώνεις ιδίοις όμμασι με πόση ευκολία οι άνθρωποι αυτοί που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς προσαρμόζονται στον δικό μας.
Εννοείται πως δεν υπήρχε ουρά. Υπήρχε όμως ένα μηχάνημα που μοιράζει αριθμούς προτεραιότητας το οποίο ήταν σπασμένο. «Τα χαρτάκια τα μοιράζουν στην είσοδο στις 7.30 το πρωί. Μετά όποιος προλάβει», με ενημέρωσε ευγενής κύριος από αυτούς που περνούσαν μπροστά διότι «ήταν από το πρωί». Εκείνο που μου έκανε ιδιαιτέρως καλή εντύπωση είναι ότι η συνεννόηση των οδηγών του σαφάρι με την πολυπολιτισμική κοινότητα γινόταν με τρεις λέξεις της αγγλικής και τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε η νοηματική γλώσσα. Ας μάθουν πρώτα τις βασικές λέξεις της ελληνικής, το έντυπο Μ1 και Μ4 –όχι δεν πρόκειται για ιούς της γρίπης– και μετά βλέπουμε. Αφού βρήκα τη σειρά μου, μετά την κυρία που κάθεται εκεί κάτω, στάθηκα κάπου. Πίσω από τα γκισέ ήταν μια ευρύχωρη αίθουσα με υπαλλήλους που κάθονταν ήσυχοι. Και όταν λέω ήσυχοι, το εννοώ. Δεν έδειχναν σημεία ζωής, παρά μόνον ένας δύο που κάτι έκαναν με τα κινητά τους. Εξαίρεση δύο μόνον στην πρώτη γραμμή, οι οποίοι, τρελαμένοι οι άνθρωποι, με σπασμένα τα νεύρα πάλευαν να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις όσων περίμεναν υπομονετικά. Οταν δεν έπεφτε το σύστημα. Γλυκυτάτη Αφρικανή χαμογελούσε στον έναν από τους δύο που της έλεγε ότι αυτό που ζητάει δεν γίνεται. Παρότι της μιλούσε δυνατά, χωρίζοντας μία μία τις συλλαβές, αυτή δεν καταλάβαινε.
Εννοείται ότι μου έλειπε ένα ακόμη πιστοποιητικό. Τόσα χρήματα τους δίνω. Δεν θα με ξεπετάξουν με σαφάρι δύο ημερών.