Κυριακή των παιδιών και των νεράιδων

Κυριακή των παιδιών και των νεράιδων

2' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν η Κυριακή ήταν άνθρωπος, θα ήταν παιδί. Μια ζωή φρέσκια σαν την απογευματινή μπουκαδούρα, όπου όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να εισπνεύσεις βαθιά το αεράκι. Οι Κυριακές μου στη Θεσσαλονίκη ως παιδί ήταν πάντα έξω. Ανακαλύπτοντας μια μυρμηγκοφωλιά. Μαζεύοντας κεράσια από το δέντρο της Γερμανίδας, που άλλοτε μας άφηνε και άλλοτε έβαζε τις φωνές. Σκαρφαλώνοντας στο δέντρο μου, ενώ απέναντι η αδερφή μου έπλεκε παραμύθια για νεράιδες. 

Μια μέρα, σύσσωμη η παρέα της γειτονιάς βρεθήκαμε στη βόλτα μας αντιμέτωποι με έναν πελώριο γκρεμό. Μια μαχαιριά που χώριζε στα δύο τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Έβαλα τα δυνατά μου να ακολουθήσω τον Γιάννη τον ψηλό. Μου είχε φανεί πως είχα δει κάτι να γυαλίζει μέσα στην τρύπα. Η νεράιδα για την οποία μου έλεγε η Αθηνά. Χρυσή ήταν, το είδα καθαρά! 

Έγδαρα τα γόνατά μου στην κάθοδο, κυριευμένη απ’ την ανυπομονησία μου να την πιάσω. Σκοντάφτω σε μια ρίζα και σέρνομαι βαθιά στον βυθό του γκρεμού. Τα γόνατά μου έλιωσαν από τον φόβο. Εδώ τελειώνουν όλα; σκεφτόμουν. Περισσότερο με απασχολούσε ότι ξέφυγε η νεράιδα και ποιος θα με πιστέψει τώρα ότι την είδα. Εμφανίστηκε ο ψηλός ο Γιάννης δίπλα μου και με έσπρωξε πάνω. Γυρίσαμε σπίτι με χώματα στο πρόσωπο. Η πρώτη αναμέτρηση με τα όρια του εαυτού μου. Η ανακάλυψη πως υπάρχουν νεράιδες.

Τότε δεν λέγαμε πως ήμασταν τυχερά παιδιά που είχαμε την ευκαιρία να παίζουμε όλη μέρα έξω. Δεν λέγαμε πως ήταν τύχη να βρεις χρυσή νεράιδα μέσα στη φύση. Μα εξάλλου δεν ζουν αλλού οι νεράιδες. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς ήξεραν πού θα τις βρουν. 

Αυτές τις Κυριακές αναρωτιέμαι πόσα παιδιά σήμερα έχουν μαζέψει κεράσια. Πόσα έχουν σκαρφαλώσει ένα δέντρο ή έχουν μιλήσει με σκαντζόχοιρο. Πόσα έχουν δει νεράιδα άλλη από την Τίνκερμπελ στην τηλεόραση.

Τα παιδιά ξοδεύουν λιγότερο από τον μισό χρόνο έξω που ξόδευαν οι γονείς τους. Τα παιδιά θα σώσουν τον πλανήτη μας, μου λένε κάποιοι, γνωρίζοντας τα περιβαλλοντικά παιδικά βιβλία μου, και απαντώ πως ναι, αλλά ανησυχώ. Για να αγαπήσεις κάτι, πρέπει να το γνωρίσεις. Γνωρίζουν τα παιδιά σήμερα τη φύση; 

Το λεγόμενο indoor generation, τα παιδιά 8-18 ετών, κάθονται μπροστά σε μια οθόνη 7½ ώρες την ημέρα. Περίπου όση ώρα ξοδεύει ένας ενήλικας στη δουλειά του. Τα παιδιά που παίζουν έξω έχουν καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα και στην κοινωνική συμπεριφορά. Είναι πιο συγκεντρωμένα και δημιουργικά. Το σχολικό σύστημα πρέπει να λάβει υπόψη του αυτά τα σημαντικά δεδομένα στον σχεδιασμό των σχολειών και του ακαδημαϊκού προγράμματος. Πρέπει να υποστηρίξουμε τους γονείς να μπορούν να βγάλουν τα παιδιά τους έξω, με προσβάσιμους, ασφαλείς και καθαρούς χώρους. Είναι βασικό δικαίωμα, απαραίτητο όχι μόνο για να παίξουν μια Κυριακή, αλλά και για την ανάπτυξη και τη ζωή τους.

Μετά δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, πήγα πρόσφατα στον γκρεμό της παιδικής μου ηλικίας, στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Μια πόλη πια το ανεξερεύνητο δάσος που θυμόμουν. Και ο γκρεμός, το φουντωμένο θεριό του οκτάχρονου μυαλού μου; Ένα μικρό χαντάκι! Τον κοιτούσα ώρα, δεν το χωρούσε ο νους μου ότι ήταν τόσο μικρός, ενώ είχα τρομάξει τόσο. Δεν έψαξα τη χρυσή νεράιδα. Είναι αλλού, το ξέρω. Λαμπυρίζει συχνά στην άκρη του μυαλού μου όταν γράφω τα βιβλία μου, όπως άστραφτε στο βάθος του γκρεμού εκείνη την ημέρα. Την ψάχνω, τη φωνάζω, κάτι πρέπει να της πω, αλλά ξεχνώ τι ήταν. ■

Η Ελένη Ανδρεάδη γράφει βιβλία για παιδιά. Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή