«Δευτέρα: Μου πήραν τα χρήματα. Τρίτη: Με έβρισαν. Τετάρτη: Εσκισαν τη στολή μου. Πέμπτη: Ετρεχε αίμα από το σώμα μου. Παρασκευή: Τελείωσε. Σάββατο: Ελευθερία». Η τελευταία σημείωση του 13χρονου Βιχάι Σινκ, από το Μάντσεστερ, στο ημερολόγιό του. Μία ημέρα μετά, στις 12 Οκτωβρίου 1996, ο Βιχάι βρέθηκε κρεμασμένος από τα κάγκελα του σπιτιού του. Οπως ο 15χρονος από την Αργυρούπολη. Στα 22 χρόνια που μεσολάβησαν, ο ΟΗΕ καθιέρωσε την Anti-Bullying Day, από το 1987 που χρησιμοποιήθηκε ο όρος (το φαινόμενο πρωτοεξετάστηκε το 1978 στη Νορβηγία), εκπαιδεύονται χιλιάδες συντονιστές, υλοποιούνται ποικίλα σχέδια πρόληψης στα σχολεία όλου του κόσμου (και στην Ελλάδα), όμως ακόμη παιδιά χαμηλών τόνων συνθλίβονται –κάποια αυτοκτονούν– από επιθετικούς συνομηλίκους με χαμηλή ενσυναίσθηση αλλά υψηλή αυτοεκτίμηση και την ανάγκη του ελέγχου και της εξουσίας, όπως έδειξε μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Yale.
Οι γονείς του θύματος δεν διαβάζουν τα «σημάδια», αν και το φροντίζουν. Το παιδί παγιδεύεται στον αυτοκαταστροφικό ιδεασμό όχι επειδή ο γονιός ή ο δάσκαλος το απορρίπτουν, αλλά γιατί οι συνομήλικοι δεν το αποδέχονται –«δεν έχω μαζί μου την κοινωνία», έγραφε ο 15χρονος από την Αργυρούπολη–, ενώ, από ντροπή και φόβο, κρύβει από τους οικείους την οδύνη. Η ζωή του μυκτηρίζει τις στιγμές της και η εσωτερική διάλυση προεξάρχει του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Ομως κερδίζει η συνενοχή των ενηλίκων με την ψευδαίσθηση ότι «όλα καλά». Σε ένα εξομολογητικό σημείωμα στο Διαδίκτυο, διευθύντρια σχολείου έγραφε, καμιά φορά «κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε για να μη χρειαστεί να συγκρουστούμε με πρόσωπα (π.χ. τους γονείς του θύτη: «θα σου κάνω μήνυση και θα τρέχεις») και καταστάσεις, να μη χρειαστεί να παρακάμψουμε τη γραφειοκρατία, που δυσχεραίνει έως και παρεμποδίζει τη συνεργασία των σχολείων με ψυχολόγους». Οι Ελληνες, με απόθεμα μόνο από υστερόβουλες βλέψεις, εύκολα τραμπουκίζουν… Κάτι «κινείται» βέβαια κατά του bullying, ενώ δεν εισπράττει πια τόσο χειροκρότημα ο «νταής-γαμάουα», βασιλιάς της αλαζονείας. Καμιά φορά ο θύτης, όταν δεχθεί επικρίσεις και απομονωθεί, γίνεται με τη σειρά του θύμα…
Το πρόβλημα δεν εξαλείφεται, δεν υπάρχουν ειρηνικά σχολεία σε έναν κόσμο-σφαγείο, τα παιδιά μάς ξεγυμνώνουν, ωστόσο μπορούν οι κοινότητες να το διαχειριστούν – θα μπορούσαν, αν όλοι κρατούσαμε την «καυτή πατάτα» που πετάμε.