Κάποτε τους ένωνε η αγάπη για τον Ροβεσπιέρο, την ιδεολογική λαιμητόμο της Αριστεράς που θα καθάριζε την Ευρώπη από την κόπρο του φιλελευθερισμού. Κι αν η Ευρώπη επέμενε στους ρύπους της διαπλοκής και της διαφθοράς, ας πήγαινε στην ευχή της Ιστορίας. Τους χώριζε η σημασία των λέξεων και των ονομάτων. Ο Μελανσόν, όταν μιλάει για τον Ροβεσπιέρο, ξέρει πολύ καλά σε τι αναφέρεται, στην Επιτροπή της Δημόσιας Σωτηρίας, στην περίοδο της Τρομοκρατίας. «Στη δημιουργία μιας νέας αριστοκρατίας βουτηγμένης στο αίμα», όπως την αποκάλεσε ο Ναπολέων. Οσοι Γάλλοι μιλούσαν για την εγκατάλειψη του ευρώ είχαν κατά νουν το φράγκο, νόμισμα ανταλλάξιμο σε αντίθεση με τη δραχμή. Ο Τσίπρας είχε ακούσει το όνομα Ροβεσπιέρος από τον Ζίζεκ, ο οποίος καλούσε τους Ελληνες να χύσουν το αίμα τους για να μπορέσει να γράψει το επόμενο βιβλίο της ποπ Αριστεράς. Αμφιβάλλω αν ξέρει περισσότερα για τη γαλλική επανάσταση από όσα ξέρει για την Ε.Ε. Οσο για τον φιλελευθερισμό, μάλλον έχει κατά νουν τα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας, αυτά που σπάνε κάθε τόσο «τα δικά του παιδιά». Αυτά όμως δεν μετρούν. Για να κάνεις πολιτική, δεν χρειάζεται να περάσεις εξετάσεις Ιστορίας. Αρκεί να ξέρεις να χειρίζεσαι τα σύμβολα. Και οι δύο την ήξεραν τη δουλειά, αγκαλιές, φιλιά, πολύ κόκκινο χρώμα και ακόμη περισσότερες υποσχέσεις.
Μόλις τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε. Ο Τσίπρας είχε κερδίσει τις εκλογές, ο Μελανσόν ετοιμαζόταν να πρωταγωνιστήσει στις επόμενες προεδρικές, και στην Ισπανία ο Ιγκλέσιας δεν είχε ακόμη αγοράσει την έπαυλή του. Εγραψε όμως βιβλίο, το προλόγισε ο Τσίπρας για να αποκαλύψει ότι δεν του φτάνει που κέρδισε τις εκλογές. Ηθελε να κερδίσει και την εξουσία. Στην Αθήνα τον ρόλο του Ροβεσπιέρου τον είχε αναλάβει η Ζωή. Εκοβε το κεφάλι στις διαδικασίες του Κοινοβουλίου, έσπαγε τα νεύρα του πανελληνίου, ακόμη και στους βενζινάδες, και αργά αλλά σταθερά άρχισε να κερδίζει πόντους στην καρδιά του Μελανσόν. Πρώτα έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τσακώθηκε με τον Λαφαζάνη και ακόμη παλεύει κάθε πρωί στον καθρέφτη να μην τσακωθεί με τον εαυτό της. Της μένει ο Ζαν-Λικ. Δεν την πρόδωσε και δεν τον πρόδωσε ποτέ.
Μένει και η ευρωπαϊκή Αριστερά βέβαια. Αυτή που θα μετέτρεπε την Ευρώπη σε Ευρώπη των λαών. Προς το παρόν επιδίδεται σε γόνιμες ιδεολογικές συγκρούσεις, οι οποίες θα γεννήσουν το νέο στον κόσμο μας. «Δεν θα ήξερε τι να κάνει αν κυβερνούσε ο Μελανσόν», δήλωσε ο Τσίπρας. Ο Μελανσόν σκέφτηκε να μην του απαντήσει, όμως η Ζωή τον είχε μία ώρα στο τηλέφωνο και δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γλύκα της. «Ελεεινή πολιτική προσωπικότητα», απαντά ο Μελανσόν για τον Τσίπρα. Πώς είπατε; Δεν είναι αυτή η Αριστερά; Λυπάμαι, αλλά αυτή ακριβώς είναι η Αριστερά.