Μπορεί το θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου να μοιάζει μακριά από τα Βαλκάνια, στην πραγματικότητα όμως δεν απέχει και τόσο πολύ. Στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς ανέδειξε τη θεοποίηση του χρήματος και του άκρατου πλουτισμού, το μείγμα πίστης στην επιστήμη και τις δοξασίες, την έλλειψη μέτρου και τα αδιέξοδα όταν η ευτυχία συνδέεται με την κατανάλωση με μια βαλκανική συνταγή.
«Στην εποχή μας πρέπει να είσαι απατεώνας για να πετύχεις», λέει ο Καρίωνας του Στέλιου Ιακωβίδη και προοικονομεί τα όσα επρόκειτο να συμβούν. Δεμάτια με στάχυα που αναδομούνται ανάλογα με τις ανάγκες είναι το σκηνικό της παράστασης (Κένι Μακ Λέλαν), μια εικόνα γνώριμη για την ελληνική και βαλκανική αγροτική ύπαιθρο –μα και η Ελλάδα δεν είναι Βαλκάνια;– και ο Χρεμύλος του Γιώργου Γάλλου ακολουθεί τον Πλούτο του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. Με καμπαρντίνα, μπαστούνι, καπέλο και γυαλιά που θύμιζαν Τσάρλι Τσάπλιν, ένας τυφλός κλοσάρ που γίνεται συμπαθής από το πρώτο λεπτό (κοστούμια Marina Medenica), ο κ. Χαραλαμπόπουλος με πηγαίο χιούμορ, δημιούργησε έναν Πλούτο επιμελώς αφελή στο πρώτο μέρος της παράστασης, αλλά πονηρό στο δεύτερο όταν αποκαλύπτεται η πραγματική του φύση.
Οταν ο Χρεμύλος καταλαβαίνει ποιος είναι ο ρακένδυτος τυφλός τον κρύβει σπίτι του. Το νέο γίνεται γνωστό στους φτωχούς αγρότες που αποτελούν τον χορό, η αλλαγή της δύσκολης ζωής τους είναι κοντά και τα χάλκινα όργανα δίνουν το έναυσμα για ένα βαλκανικό πανηγύρι. Ο Βλεψίδημος του Μάνου Βακούση με σακάκι και φούτερ παντελόνι προσπαθεί να αλλάξει τις αγαθές ιδέες του Χρεμύλου, ενώ η Γαλήνη Χατζηπασχάλη ως Πενία προσπαθεί να τους πείσει για τα καλά του μόχθου και του μέτρου μέχρι που «βγαίνει» από το κάδρο, πιο γρήγορα απ’ ό,τι συνήθως.
Μέχρι εδώ η παράσταση ακολουθεί τη δομή του αρχαίου κειμένου και έπειτα ακολουθεί μια «παρένθεση». Ο Πλούτος επισκέπτεται το ιερό του Ασκληπιού, του «πρώτου λαπαροσκόπου» σύμφωνα με τον Χρεμύλο και ο γιατρός της αρχαιότητας ενσαρκώνεται από έναν «γκάνγκστερ» Γιάννη Κότσιφα με μακριά γούνα, άσπρο φανελάκι και μαύρο γυαλί και την κ. Χατζηπασχάλη σε ρόλο νοσοκόμας. Η αντίθεση, πίστη-δοξασίες, γίνεται αισθητή, αλλά η σκηνή «τραβάει» σε διάρκεια και κουράζει. Η παρένθεση μεγαλώνει με τον Πλούτο σε ρόλο πολιτικού να κάνει επίδειξη δύναμης. Ο Ερμής προσγειώνεται με drone και Πλούτος, Πενία και Ασκληπιός φεύγουν αγκαζέ για να βρουν άλλα «θύματα».
Χωρίς διδακτισμούς και μαθήματα γεωγραφίας, με χιούμορ που κρατήθηκε μακριά από την εύκολη λύση της επικαιρότητας, με έξυπνη σύνδεση Βελιγραδίου – Αθήνας μέσω Μπρέγκοβιτς και Θεσσαλονίκης, ο Πλούτος από τον Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς ήταν μια ολοκληρωμένη πρόταση, με ορισμένους αστερίσκους, που έδειξε με χιούμορ ότι οι «μπίζνες στα Βαλκάνια» παραμένουν διαχρονικές.