Το αόρατο bullying

1' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η μοίρα των ειδήσεων (όσο συνταρακτικές κι αν ακούγονται) είναι να παρασύρονται από τον χρόνο και να εκβάλλουν αναπόφευκτα στην αχανή θάλασσα της λήθης. Τη Δευτέρα συγκλονιζόμαστε με κάτι, την Τρίτη με κάτι άλλο, την Τετάρτη έχει Μουντιάλ, την Πέμπτη βρέχει και τέλος πάντων γιατί βρέχει Ιούλιο μήνα;

Ωστόσο έχει νόημα να συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε πάνω στο συντριπτικό γεγονός της αυτοχειρίας του 15χρονου μαθητή από την Αργυρούπολη. Mε τη φιλοδοξία να φωτίσουμε κι άλλες περιοχές ενός ευρύτερου, ανομολόγητου δράματος που δεν είναι μόνο ελληνικό και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα απασχολήσει μέσα ενημέρωσης και δημοσιολογούντες.

Γιατί ξεχνάμε ότι το bullying (σχολικός εκφοβισμός) δεν αρχίζει και ούτε τελειώνει στους τοίχους ενός σχολείου. Υπάρχει «bullying» μέσα στην οικογένεια, όχι φυσικά (κι ευτυχώς) με την ένταση που εκδηλώνονται τα «πειράγματα» από ένα μάτσο εφήβους που την πέφτουν στον πιο αδύναμο κρίκο της τάξης.

Υπάρχει bullying σε χώρους κοινωνικής συναναστροφής των παιδιών και των εφήβων, υπάρχει bullying στην τηλεόραση και (κυρίως) στα social media. Εν ολίγοις, υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα εκφοβισμού που δεν εκφράζεται πάντα με λόγια ή πράξεις (βία).

Αντίθετα, πλήθος αναγνωρισμένων ψυχιάτρων και ψυχολόγων σε όλη τη χώρα θα είχαν πολλά να πουν για χιλιάδες παιδιά και εφήβους που ήρθαν από πολύ νωρίς αντιμέτωποι με ένα πάνω κάτω κοινό μοτίβο συναισθηματικής χειραγώγησης, το οποίο περιελάμβανε την απαξίωση, τη γελοιοποίηση, τον έμμεσο εκβιασμό (ή θα είσαι όπως εμείς σε θέλουμε ή δεν θα σε αγαπάμε) και άλλες μορφές «ήπιας» κακοποίησης ακόμα και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια. Κι αυτό επειδή δεν «ταίριαζαν» στις προδιαγραφές των εξίσου φοβισμένων και απροετοίμαστων για τον ρόλο γονιών, δασκάλων ή συγγενών τους.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι αυτά τα παιδιά θα οδηγηθούν στην αυτοκτονία. Ενα απειροελάχιστο ποσοστό δοκιμάζει την «εσχάτη των πράξεων». Ομως, αυτό το σχεδόν αόρατο «σύστημα» έμμεσου εκφοβισμού κάνει τη «δουλειά» του, παράγει αχρείαστο πόνο και δυστυχία που συνοδεύει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην ενήλικη ζωή τους επειδή μεγάλωσαν απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι. Πάνω από αυτούς και τις οικογένειές τους οφείλουμε να σκύψουμε, να τους ακούσουμε και να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνοι τους. Κι αυτό είναι το ελάχιστο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή