Καλοκαίρι του 2005. Η φωτογράφος μου η Κλαίρη κι εγώ έχουμε ξαμοληθεί στην Κρήτη για ταξιδιωτικό ρεπορτάζ-μαμούθ στον νομό Ρεθύμνης. Είναι ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου όταν φτάνουμε σε ένα ξωκλήσι, χτισμένο σε κάτι γκρέμια, πάνω από το Λιβυκό. Ακριβώς από κάτω μας, προσβάσιμη μόνο μέσα από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που ζορίζει και κρι-κρι, μια τόση δα παραλία. Ένα ζευγάρι ξένων κολυμπάει στη θάλασσα παρέα με το σκυλί τους.
Αίφνης, παρκάρει δίπλα μας αγροτικό-υπερπαραγωγή με ζαντολάστιχα και φιμέ τζάμια. Ένας νεαρός αγρότης βγαίνει από μέσα και, χωρίς μια «καλημέρα», ρίχνει μια κλεφτή ματιά κάτω, στη θάλασσα. Μέσα σε δευτερόλεπτα κοκκινίζει. «Τώρα θα δεις τι θα τους κάνω», λέει, απευθύνοντάς μας για πρώτη και μοναδική φορά τον λόγο. Και έξαλλος, με τα αγγλικά του «Rooms to let» και ύφος χωροφύλακα της χούντας, αρχίζει να τους φωνάζει: «Hey! HEY! Dog out of the sea! Forbidden! Out! OUT!». Οι δύσμοιροι τουρίστες κοιτάζουν ξαφνιασμένοι ψηλά, βλέπουν τον Κρητίκαρο να γκαρίζει μανιασμένος, τα μαζεύουν όπως όπως και φεύγουν… Για τη διπλανή παραλία, που δεν φαίνεται από το μέρος μας. Ο αγρότης, ικανοποιημένος από το επίτευγμά του, μπαίνει στο εκκλησάκι, ανάβει ένα κερί… και φεύγει. Δεν έχουμε προλάβει να αρθρώσουμε λέξη!
Όχι, δεν τα ’χω με τους συμπατριώτες μου. Τέτοιου είδους γίδια μπορείς να βρεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Είναι ο τύπος που χαίρεται με τη δυστυχία των άλλων. Που ηδονίζεται όταν επιβάλλει την εξουσία του πάνω σε ανθρώπους ανίκανους να αντιδράσουν. Επειδή είναι ξένοι και σέβονται τον τόπο που επισκέπτονται. Ή επειδή δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους…
Θα τον πετύχεις –είναι στατιστικά βέβαιο– σε κάποια από τις παραλιακές εξορμήσεις σου. Έτσι και φέτος, αυτόν τον τύπο δεν θα τον κάνεις εσύ «μάγκα». Όπως και πέρυσι, θα εμφανιστείς νομικά θωρακισμένος, θα γνωρίζεις ακριβώς τα «πρέπει» και τα «μη» του νόμου (αν και πολλά από όσα αναφέρει όχι μόνο επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών, αλλά έχουν επιδικαστεί κιόλας ευνοϊκά προς τους ιδιοκτήτες οικόσιτων ζώων από τα ελληνικά δικαστήρια). Και θα διεκδικήσεις, ήρεμα και χωρίς εντάσεις, τα δικαιώματά σου. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ψάξεις στο διαδίκτυο τη σχετική νομολογία και τις προεκτάσεις της. Και, αν είσαι πολύ φορτωμένος με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις σου για να το κάνεις, να μια καλή περίπτωση ενδελεχούς παρουσίασης της υπόθεσης «σκυλιά στη θάλασσα» από μια ιστοσελίδα που δημοσίευσε πέρυσι μια συνέντευξη νομικού, που έχει ψάξει το ζήτημα και έχει απαντήσεις σε όλες τις σχετικές απορίες: https://bit.ly/2L2E5IR.
Μην κάνεις ούτε βήμα πίσω. Το Αιγαίο δεν ανήκει μόνο στα ψάρια του. Ανήκει σε όλους μας. ■