Η Ζέττα Μπαρμπαρέσσου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Εχει κάνει σπουδές Μάρκετινγκ και Δημοσίων Σχέσεων, καθώς και Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό (ΕΑΠ). Πρώην τραπεζικός, σήμερα διατηρεί παλαιοπωλείο. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στην ανθολογία «83 ιστορίες μπονζάι για το Σημείο Μηδέν». Ποιήματά της περιλαμβάνονται στο τελευταίο τεύχος (αρ. 21) του περιοδικού «Ποιητική». Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της «Ρωμαϊκή ώχρα και άλλες ιστορίες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θράκα.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Τα κατά Α.Γ. πάθη» της Κλαρίσε Λισπέκτορ, την ποιητική συλλογή «Μεταμορφώ (θ)εις» της Ολγας Παπακώστα και, μόνιμα δίπλα μου, το «Μίλησε, μνήμη» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Ζαζί στο μετρό, η ηρωίδα του Ρεϊμόν Κενό, για τον κοριτσίστικο αυθορμητισμό της και τις περιπετειώδεις αστικές περιπλανήσεις.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Ε.Χ. Γονατά και τον Γιασουνάρι Καουαμπάτα για να αφηγηθούν μικροϊστορίες. Τον Χούλιο Κορτάσαρ και τον Ζορζ Περέκ για να μιλήσουν για τα «μυστικά» των πολυδαίδαλων μυθιστορημάτων. Τους αγαπημένους, από τα πρώτα διαβάσματα, Διονύσιο Σολωμό και Γεώργιο Βιζυηνό. Τον Κάφκα, τον Μπέκετ αλλά και τον Ευριπίδη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Εμαθα από τον «Στόουνερ» του Τζον Γουίλιαμς ότι η δημιουργική γραφή μπήκε ως νέο μάθημα στα αμερικανικά πανεπιστήμια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η μαζική επιστροφή βετεράνων στη χώρα οδήγησε στην ποιοτική αναβάθμιση των τμημάτων.
Ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Ιστορίες της παλάμης» του Καουαμπάτα και το «33x3x33» του Ε.Ε. Κάμινγκς.
Τα μικρά σε έκταση διηγήματα της «Ρωμαϊκής ώχρας» διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το ύφος και την αφηγηματική τεχνική, συνθέτοντας μια ετερόκλιτη συλλογή. Ποια κοινά στοιχεία συνδέουν τις ιστορίες ή/και τους ήρωές τους;
Σχεδόν παντού κυριαρχεί η αίσθηση του «ανεκπλήρωτου», εξαιτίας κάποιας αδυναμίας, ατολμίας, αμέλειας ή άγνοιας των πρωταγωνιστών. Οι ήρωες, ρεαλιστικοί, καθημερινοί και, μάλλον, νηφάλιοι, αποτελούν, κατά βάθος, σωσίες ενός και μόνου αφηγητή. Επίσης, ο θάνατος είναι παρών, με διαφορετικό τρόπο, στις περισσότερες από τις ιστορίες, παρών ως συνθήκη απώλειας, μοναξιάς ή ενδοσκόπησης. Αλλα κοινά στοιχεία είναι η εστίαση στη λεπτομέρεια και η εμμονή με τα χρώματα, κάτι που καθρεφτίζεται και στον τίτλο του βιβλίου.
Το εναρκτήριο και το τελευταίο διήγημα του βιβλίου σας φέρουν κοινό τίτλο, αλλά με την ένδειξη 1 και 2. Αποτελούν το πρώτο και το δεύτερο μέρος της ίδιας ιστορίας;
Οχι ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι τα δύο κείμενα συνομιλούν μεταξύ τους. Αφορούν την ίδια ηρωίδα, την ηρωίδα μιας ιστορίας από την οποία έχουμε μόνο ένα θραύσμα στο 1. Και ο λόγος που γίνεται αυτό, αποκαλύπτεται στο 2.