«Την στιγμήν εκείνην ησθάνετο αγρίαν χαράν…»

«Την στιγμήν εκείνην ησθάνετο αγρίαν χαράν…»

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Αγνωστο τι ώθησε την 55χρονη μαυροφορεμένη να χαρακώνει βρέφη σε εμπορικά κέντρα. Ο τραυματισμός μωρών σε δημόσιο χώρο δεν είναι σύνηθες φαινόμενο – είδηση έγινε και το μαχαίρωμα βρέφους προ μηνός από 32χρονο σε δρόμο του Λονδίνου. Ομως, ενδέχεται να έχει τις ίδιες ρίζες με την κακοποίηση παιδιών εντός εστίας.

Διότι, τι είναι ο θυμός που έχει μετεξελιχθεί σε μίσος το οποίο υπερβαίνει κάθε φραγμό, κοινωνικό, ηθικό; Δεν είναι μια αφηρημένη ασθένεια των ενστίκτων. Αλλά απορρέει –λένε οι ειδικοί– από μια ζωή με πλήθος ταπεινωτικές ρίζες. Ενα ζώο αντιδρά στην επίθεση με την πάλη ή τη φυγή, κάτι που αδυνατεί να κάνει το νήπιο ενάντια στον ενήλικα που το βασανίζει. Και σιγά σιγά αυτό αφομοιώνει τη γλώσσα της βίας ως το μοναδικό αποδοτικό μέσο επικοινωνίας. «Η παιδαγωγική μου είναι σκληρή», έλεγε ο Χίτλερ. «Η αδυναμία πρέπει να κοπεί από τη ρίζα. Στα εκπαιδευτήριά μου θα γαλουχηθεί μια νεολαία, που μπροστά της ο κόσμος θα τρομάζει. Μια βίαιη, κυρίαρχη, ατρόμητη νεολαία». Και οι εξευτελισμοί, οι ξυλοδαρμοί προς συμμόρφωση, η σεξουαλική παρενόχληση, η παραμέληση, η απόκρυψη συναισθημάτων, που αναστέλλονται για δεκαετίες, θα εκδηλωθούν στον αδύναμο – αν δεν συναντήσει πρόσωπα που να το βοηθήσουν να δει το άδικο που υπέστη και να εκφράσει τη θλίψη του. Η άρνηση της οδύνης στο προσωπικό παρελθόν, γεννά το μίσος που μεταβιβάζεται σε αθώους (Alice Miller, «Το δράμα του προικισμένου παιδιού»). Ξεσπά σε υποτιθέμενους εχθρούς (εγκληματικότητα, τρομοκρατία, πόλεμος), σε –κατά τον δράστη– μελλοντικά θύματα, στον ίδιο (διατροφικές διαταραχές, ναρκωτικά, κατάθλιψη), στους απογόνους.

Είναι ένα μωρό, δυνάμει εχθρός, υποτιθέμενο θύμα; Το μαρτυρούν η ιστορία, τα Ευαγγέλια (ο Ηρώδης και τα 14.000 αναιρεθέντα νήπια), η λογοτεχνία. Η Χαδούλα η Φράγκισσα ή Φραγκογιαννού, «συγκεφαλαιούσα όλην την ζωήν της, έβλεπεν ότι ποτέ δεν είχε κάμει άλλο τίποτε ειμή να υπηρετή τους άλλους». Γονείς, σύζυγο, τέκνα, εγγόνια… Και… «δράξασα με τας δύο χείρας τα δύο κοράσια, τα ώθησε με μεγάλην βίαν. Ηκούσθη μέγας πλαταγισμός». Σε άλλο χρόνο, άλλο χώρο, άλλος παφλασμός. Και ξανά… «Εφραξε με την χείρα της το μικρόν στόμα (…) Η φωνή του βρέφους επνίγη (…) Με την άλλην χείρα, του έσφιξε δυνατά τον λαιμόν». Την στιγμήν εκείνην ησθάνετο αγρίαν χαράν…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή