Σταύρος Τσακυράκης: Πάθος

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο
Σταύρος Τσακυράκης: Πάθος-1

Αυτό προσπαθούσε πάντα ο Τσακυράκης. Υπερασπιζόταν εμμονικά την απόλυτη προτεραιότητα της ελευθερίας του λόγου – ακόμη και την ελευθερία ενός νοσταλγού του Χίτλερ να εκφράζει τις απόψεις του. Δεν επρόκειτο για δογματική καθήλωση – για αξίωμα που ο καθηγητής κήρυττε από καθέδρας. Επρόκειτο για διανοητικό πάθος.

Διδάσκοντας, αρθρογραφώντας, συζητώντας, ο Τσακυράκης αναδεχόταν το επιστημονικό του αντικείμενο σαν υπαρξιακή αποστολή. Το πάθος του βασιζόταν στην πεποίθηση ότι η πειθώς δεν είναι απλώς το μόνο θεμιτό, αλλά και το μόνο πρόσφορο μέσο για να προστατευτεί η δημοκρατία από τα ρεύματα που απειλούν να τη διαβρώσουν. Ο λόγος, οσοδήποτε τοξικός, αντιμετωπίζεται με λόγο.

Θα έλεγε κανείς ότι η εποχή διαψεύδει τον θεσμικό –και ανθρωπολογικό– ρομαντισμό του Τσακυράκη. Ο καθηγητής πέθανε σε μια στιγμή που η κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας εκδηλώνεται πρωτίστως ως κρίση του δημόσιου λόγου. Τα νέα Μέσα «απελευθέρωσαν» το θυμικό μάγμα, που προηγουμένως έμενε κάτω από τον φλοιό της δημόσιας σφαίρας. Η νέα φόρμα εξοστρακίζει το είδος του λόγου –του ενημερωμένου, εστιασμένου και νηφάλιου δια-λόγου– χωρίς τον οποίο η δημοκρατία χάνει τον σφυγμό της.

Η δόση του αγαθού φαίνεται σαν να απέβη δηλητηριώδης: Από την πολλή ελευθερία του λόγου η δημοκρατία δεν μπορεί πια να λειτουργήσει έλλογα.

Και όμως, αν αξίζει κανείς να μνημονεύει τον Τσακυράκη, δεν είναι μόνο για το αντιστασιακό παρελθόν του, ούτε μόνο για το διδακτικό χάρισμα που τον έδενε με τους φοιτητές του. Είναι κυρίως για την έμπρακτη απάντηση που έδωσε στις προκλήσεις της κρίσης. Ο πολίτης Τσακυράκης δεν αυτοπροστατεύτηκε από κανένα μέτωπο, δεν σνόμπαρε κανένα ακροατήριο, δεν φοβήθηκε κανένα Μέσο. Μπορεί να εξέφραζε απόψεις μειοψηφικές, αλλά δεν το έκανε ποτέ με την αυταρέσκεια της πεφωτισμένης μειοψηφίας. Εγραφε και μιλούσε απλά, σημερινά, σε κάθε δημόσιο βήμα, ακόμη και στο facebook, δείχνοντας ότι καμία «πλατφόρμα» δεν είναι ικανή να αποθαρρύνει την αξίωση να πείσεις.

Ο Τσακυράκης πρόλαβε έτσι να ενσαρκώσει ένα πρώιμο υπόδειγμα υπεράσπισης της φιλελεύθερης δημοκρατίας ακριβώς στο πεδίο που απειλείται η ύπαρξή της. Πρόλαβε να δείξει ότι είναι ακόμη νωρίς για να συμβιβαστεί κάποιος με την ιδέα ότι η δημοκρατία καταλήγει πάντα ένα καζάνι μαζικής κυκλοθυμίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή