Σεντόνια, κουβέρτες, μπουκάλια με νερό, ρούχα και τρόφιμα σε ποσότητες που θα επαρκούσαν για εκατοντάδες ανθρώπους. Μια ανταπόκριση του κόσμου μεγαλειώδης και συγκινητική, που κινδυνεύει, ωστόσο, να μη βρει παραλήπτη. Ο λόγος, η απουσία ενός επίσημου φορέα και η έλλειψη συντονισμού μεταξύ αυτών που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας την αποστολή της διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας. «Υπάρχει υπερπροσφορά αγαθών που βρίσκεται τώρα στα σημεία διαλογής, αλλά μετά; Ενας που έχει χάσει τα πάντα, για παράδειγμα, δεν έχει ανάγκη από ένα πακέτο μακαρόνια», δηλώνει στην «Κ» η κ. Μαρία Καρρά, συνιδρύτρια της Emfasis Foundation. «Η διανομή είναι απαιτητική διαδικασία διότι αφορά μια απαγορευμένη περιοχή και η προσέγγιση ανθρώπων σε σοκ πρέπει να γίνεται από εκπαιδευμένα άτομα», επισημαίνει η κ. Καρρά για την ανάγκη καταμερισμού καθηκόντων.
«Οι εκκλήσεις για τρόφιμα πρέπει να είναι στοχευμένες», παρατηρεί ο κ. Δημήτρης Νέντας από την Τράπεζα Τροφίμων. «Η εμπειρία έχει δείξει ότι στις ανοικτές εκκλήσεις για συλλογή τροφίμων μαζεύονται τόσα διαφορετικά στον χειρισμό τους τρόφιμα, που είναι ασύμφορο να τα κάνεις διαλογή», προσθέτει ο ίδιος. «Αυτό είναι διαχειρίσιμο μόνον αν πρόκειται για δύο ή τρία είδη». Ο κ. Νέντας αποδίδει τη σύγχυση σε ένα σύνολο αντικειμενικών προβλημάτων στη διαχείριση κρίσεων. «Συναντούμε τότε γνωστές παθογένειες, όπως πόσο οργανωμένοι είναι οι δήμοι, πώς συμπεριφέρεται ένας δημοτικός υπάλληλος κ.ά.». Αυτά τα κενά έρχονται σε αντιδιαστολή με την αθρόα προσφορά του κόσμου. «Η κοινωνία θέλει να προσφέρει το 100%, έτσι μέσα σε 24-30 ώρες έχουμε ένα τσουνάμι προσφοράς, που όμως συγκρούεται με την απουσία συντονισμού». Η προσφορά υπερβαίνει κατά πολύ τη ζήτηση· βρίσκει, όμως, τον τελικό της αποδέκτη; «Εμείς πήγαμε στο Κόκκινο Λιμανάκι και θέσαμε εαυτόν στη διάθεση των φορέων, ζητώντας να αναλάβουμε ένα τμήμα των διανομών», λέει η κ. Καρρά, «απάντησαν ότι “ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα γίνει η διανομή, ελάτε αύριο”».
Ενδεικτική είναι και η μαρτυρία της δικηγόρου Αλεξίας Στουραΐτη, η οποία έλαβε την πρωτοβουλία να συνδράμει τους πληγέντες μεταβαίνοντας στην περιοχή. «Γέμισα έναν σάκο με πετσέτες και σεντόνια, τα πήγα στο δημαρχείο Ραφήνας, όπου υπήρχε άπειρος κόσμος, φορτηγά που ξεφόρτωναν φαγητά, νερά», διηγείται. «Μου είπαν να γράψω πάνω στο σακίδιο το περιεχόμενο». Οταν, όμως, αργότερα πήγε στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Μάκρης, αναζητούσαν σεντόνια, «χωρίς να είναι ενήμεροι ότι υπάρχουν στο άλλο σημείο διαλογής, στο κτίριο του δήμου». Τους πρότειναν να μοιράσουν νερά στους πληγέντες. «Γύρισα όλα τα καμένα της Ραφήνας και δεν βρήκα κανέναν να του προσφέρω. Ποιος θα κάτσει στο καμένο σπίτι;», σχολιάζει.
Η ίδια έγινε μάρτυρας και ενός «περίεργου» περιστατικού. «Σημείωνα τις διευθύνσεις οικογενειών εχόντων ανάγκη και ξαφνικά βλέπω μια γυναίκα να φορτώνει πράγματα, τα οποία προορίζονταν για έξι οικογένειες, οι οποίες, όπως αποδείχτηκε, είχαν ήδη λάβει βοήθεια». Προς το παρόν, τα μπουκάλια με νερό, τα φαγητά και οι σκυλοτροφές μένουν σε πολλές περιπτώσεις στον δρόμο, έξω από τα σπίτια της συνοικίας που μοιάζει να είναι στοιχειωμένη.