Συμβολικής σημασίας τόποι θα είναι οι πρώτοι σταθμοί της περιοδείας της «Ηλέκτρας» του Εθνικού Θεάτρου. Σε Μυτιλήνη, Λήμνο και Αϊ-Στράτη θα παιχθεί η παράσταση τις προσεχείς ημέρες, μετά την πρεμιέρα της την Παρασκευή στο θέατρο της Επιδαύρου. Μάλιστα, αναμένεται όλοι οι κάτοικοι του Αϊ-Στράτη να την παρακολουθήσουν, δηλωτικό της σημασίας της επιλογής του Θεάτρου.
Η παράσταση, πάντως, σε σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου δίχασε. Ο σκηνοθέτης θέλησε να υφάνει ένα νοητό νήμα με την παράδοση του Εθνικού Θεάτρου (τα κοστούμια είχαν αναφορές σε προηγούμενες παραστάσεις, η χορογραφία σε δουλειές της Μαρίας Χορς, ο Χορός ερμήνευσε χορωδιακά τα χορικά – εντυπωσιακή η δουλειά των ηθοποιών υπό τη διδασκαλία της Μελίνας Παιονίδου). Ωστόσο, τα μηνύματα που εξέπεμψε η σκηνοθετική πρόταση ήταν δυσερμήνευτα. Η παράσταση ήταν αργόσυρτη και φορμαλιστική, γοήτευσε με την εικόνα της (σκηνικά-κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού), αλλά δεν συγκίνησε. Ενδεικτική είναι η ψυχρή αναγνώριση του Ορέστη από την Ηλέκτρα.
Ο Ορέστης σχηματίζει ένα σημάδι με άργιλο στο πρόσωπό του και έτσι δηλώνει ότι είναι ο γιος του Αγαμέμνονα. Ο άργιλος, άλλωστε, στιγμάτισε την παράσταση! Η Ηλέκτρα συνεχώς μέσα από ένα κουτί με άργιλο μαυρίζει-βρωμίζει το κοστούμι της, τα μαλλιά της, το σκηνικό. Το ίδιο κάνει ο Χορός στο τέλος της παράστασης. Οσοι έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια του Θάνου Παπακωνσταντίνου ίσως βρουν εξήγηση για τον «βρώμικο» άργιλο (κατέφυγα στη συνδρομή θεατρολόγου για να τη βρω) στην άποψή του ότι με τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου δεν έχουμε κάθαρση αλλά διάχυση της ενοχής. Και έτσι ο Χορός στο τέλος μετατρέπεται σε Ερινύες, και το αργιλώδες χώμα αποδίδει την ενοχή και το δηλητήριο της βίας. Η Αλεξία Καλτσίκη (Ηλέκτρα) και ο Χρήστος Λούλης (Αίγισθος) μετέφεραν αδρά τη σκηνοθετική άποψη. Οι υπόλοιποι βούλιαξαν στον άργιλο.