«Καλό θα ήταν οι κυβερνητικοί παράγοντες αντί να σχεδιάζουν την επικοινωνιακή άμυνα της κυβέρνησης ανακαλύπτοντας “ασύμμετρες απειλές” και αόρατους εχθρούς, να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της καταστροφής».
Ετσι είχε αντιδράσει τον Αύγουστο του 2007 ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ –ένας ανερχόμενος αστέρας του χώρου ονόματι Αλέξης Τσίπρας– στην ομιχλώδη συνωμοσιολογία με την οποία επιχειρούσε ο Βύρων Πολύδωρας να σκεπάσει τις κυβερνητικές ευθύνες για τους δεκάδες νεκρούς στην Ηλεία. Το βράδυ της Δευτέρας, ως πρωθυπουργός πια, πριν φανερωθεί η πραγματική έκταση της τραγωδίας, ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε «ασύμμετρο φαινόμενο» τις πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική.
Στα έντεκα χρόνια που μεσολάβησαν, η Ελλάδα υπέστη τη χειρότερη οικονομική κρίση που έπληξε ποτέ ανεπτυγμένη χώρα σε καιρό ειρήνης. Οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν σημαντικά (οι φόροι αυξήθηκαν σημαντικά περισσότερο). Αλλά έγιναν και συστηματικές προσπάθειες η δημόσια διοίκηση να αναβαθμιστεί ποιοτικά – να ενσωματώσει επιτέλους τις αρχές της αξιοκρατίας και της λογοδοσίας, να γίνει πιο αποτελεσματική στην εξυπηρέτηση των πολιτών, ειδικά στις βασικές λειτουργίες που οφείλει να επιτελεί το κράτος.
Προξενεί βαθιά θλίψη η συνειδητοποίηση ότι μετά μία δεκαετία κρίσης και μία οκταετία μνημονίων, ο στόχος αυτός δεν επετεύχθη. Η χώρα και οι πολίτες, τώρα όπως και τότε, δείχνουν να βρίσκονται στο έλεος ενός μηχανισμού που τους ταλαιπωρεί στην καθημερινότητά τους και αδυνατεί να τους προστατεύσει στην ώρα ανάγκης τους.
Η Ελλάδα μοιάζει εγκλωβισμένη στο παρελθόν, καταδικασμένη να ζει ξανά και ξανά τα ίδια μικρά και μεγάλα δράματα, χωρίς ουσιώδη βήματα προόδου. Τα χρόνια περνούν και, αντί να καταπιανόμαστε με τις προκλήσεις ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου οικονομικού και τεχνολογικού τοπίου, πασχίζουμε ακόμα να λύσουμε προβλήματα τα οποία πιο σοβαρές χώρες έχουν προ πολλού ξεπεράσει: την απουσία κτηματολογίου και δασολογίου, την αυθαίρετη δόμηση που οργίασε εξαιτίας της απουσίας αυτής, την εκτόξευση του κόστους των φυσικών καταστροφών λόγω των αυθαιρεσιών αυτών αλλά και της έλλειψης συντονισμού μεταξύ των αρμόδιων αρχών,τις συγκρούσεις γύρω από τους χώρους ταφής απορριμμάτων.
Και τη φοροδιαφυγή, που οδηγεί σε αυξημένους φόρους, που οδηγούν σε αυξημένη φοροδιαφυγή, το χάος στα πανεπιστήμια και τις φαιδρές αμοιβές που εξωθούν τους πιο ταλαντούχους νέους στο εξωτερικό, τη γραφειοκρατία και τις δικαστικές εμπλοκές που καταπνίγουν την επενδυτική δραστηριότητα. Και τόσο πολλά άλλα, που αναδεικνύουν περίτρανα την πραγματική, διαχρονική ασυμμετρία: μεταξύ των απαιτήσεων των καιρών και του ολίγιστου μεγέθους της πολιτικής ηγεσίας του τόπου.