ΝΙΚΟΣ ΑΔΑΜ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ
Καϊάφας
εκδ. Πατάκη
Δεύτερο βιβλίο του Νίκου Αδάμ Βουδούρη μετά τη συλλογή διηγημάτων «Ο βυθός είναι δίπλα» (Πατάκης 2008). Το βιβλίο είναι σπαρακτικό μέσα στην αγωνία και το αδιέξοδό του. Ο άνδρας, που κάθε φορά που κάποιος τον ρωτάει πώς τον λένε απαντάει δίνοντας και άλλο όνομα, φεύγει ένα μεσημέρι από την Αθήνα και κατευθύνεται δίχως σκοπό κι αιτία προς τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο.
Γιατί φεύγει; Γιατί ασφυκτιά ανάμεσα στην εργασία, το αυστηρό ωράριο, τα βαρετά μίτινγκ, αλλά και την πίεση του καθωσπρεπισμού της οικογένειας, γονέων και αδερφού; Μπορεί να φεύγει διότι απλώς έτσι του υπαγόρευσε μια εσωτερική φωνή. Το θέμα είναι η περιπλάνηση, όχι τόσο η εξωτερική όσο η εσωτερική, κι η αναζήτηση λύσεων, εικόνων, ίσως ενός σκοπού. Και πράγματι, λίγες ώρες ή μέρες μετά –ο χρόνος είναι ελαστικός και ασυνεχής στο βιβλίο του Βουδούρη–, ο ήρωας θα συναντήσει έναν αγέρωχο και κατάμαυρο σκύλο, τον Σαμψών. Κι αυτή η συνάντηση, η γνωριμία και η συμβίωση, ουσιαστικά θα είναι όλο το βιβλίο.
Aχώριστοι συνοδοιπόροι
Ο σκύλος, ο Σαμψών (κανένα όνομα που δίνεται στο βιβλίο δεν είναι τυχαίο), δείχνει να είναι τα πάντα για τον ήρωα, κι ας τολμήσω, και για τον συγγραφέα. Ο σκύλος είναι σοβαρός, άλλοτε υποφέρει κάνοντας εμετό, άλλοτε γλείφει τον ήρωα με αγάπη κι έναν τόνο ευγνωμοσύνης όπως μόνο τα σκυλιά ξέρουν να δείχνουν, κι είναι πιστός στο καινούργιο του αφεντικό, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα διαχυτικός.
Οι δυο τους θα γίνουν αχώριστοι με φόντο καλοκαιρινά τοπία της Ελλάδας. Σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα ο ήρωας θα πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος και, περιέργως, ενώ δείχνει στα πρόθυρα νευρικής κατάπτωσης, θα τα καταφέρει άψογα. Ο σκύλος θα είναι πάντα δίπλα του, φρουρός και σύντροφος, παρόλο που η υγεία του φαίνεται να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης υπογράφει ένα γεμάτο, πυκνό και φροντισμένο βιβλίο. Οι ενσωματωμένοι διάλογοι το βοηθούν και ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος του βιβλίου (ας το προσέξουν οι εκδότες κι οι επιμελητές που μένουν προσηλωμένοι στο κλασικό στήσιμο των παραγράφων και των εισαγωγικών). Η πυκνότητα της γραφής όμως δεν στοιχίζει στην ταχύτητα της ανάγνωσης, οι σελίδες φεύγουν κι ο αναγνώστης αιχμαλωτίζεται· όχι τόσο από τη ρέουσα γραφή όσο γιατί θέλει να μάθει τη συνέχεια της ιστορίας, να εξερευνήσει (όπως ο ήρωας εξερευνά τα άγνωστα μέρη και τις άγνωστες πτυχές του εαυτού του) τα κεφάλαια που ακολουθούν.
Η συνέχεια βέβαια, οι επόμενες μέρες του ήρωα, το μέλλον, μπορεί να είναι απρόβλεπτο, μπορεί όμως και να είναι χωρίς εκπλήξεις, όπως ακριβώς είναι η ζωή. Κι όπως ακριβώς ο ήρωας δεν ξέρει πού θα βρεθεί και τι θα αντιμετωπίσει, στην ίδια θέση βρίσκεται κι ο αναγνώστης. Κι αυτό θεωρώ ότι είναι ένα στοιχείο που κάνει αυτό το βιβλίο αξιοπρόσεκτο και ευφυές.