Η τραγωδία από τις πυρκαγιές

Η τραγωδία από τις πυρκαγιές

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γινόμαστε, με τη λήξη των μνημονίων, μια κανονική χώρα; Για να γίνουμε, πρέπει να αλλάξουμε. Και δεν έχουμε αλλάξει. Βαριά επιβεβαίωση, η ανείπωτη τραγωδία από τις πυρκαγιές. Δεν φταίει η κλιματική αλλαγή. Εμείς καιγόμασταν πολύ πριν φανούν οι σημερινές έντονες συνέπειές της. Ούτε φταίει η λιτότητα που δεν έχουμε αποτελεσματική αντιπυρική προστασία. Εμείς δεν ήμασταν επαρκώς εξοπλισμένοι και οργανωμένοι ούτε τότε που ξεχείλιζε η κρατική σπατάλη, «έβρεχε» δημόσιο χρήμα.

Οπου κι αν κοιτάς, απ’ όπου κι αν την κοιτάξεις, η χώρα προσομοιάζει σε πύργο από τραπουλόχαρτα. Ενα τυχαίο γεγονός αποδεικνύεται αρκετό για να καταρρεύσει. Εξαιτίας της πειθαρχίας των μνημονίων, διορθώθηκαν κάποια από τα κακώς κείμενα. Για παράδειγμα, ξεκόλλησε το κτηματολόγιο, προχώρησαν (παρά την πεισματική άρνηση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης…) οι δασικοί χάρτες και άλλα. Αλλά για να γίνουμε κανονική χώρα, απομένουν πολλά και σημαντικά προαπαιτούμενα, που ήταν και είναι εκτός μνημονίων. Πολλά που (καλώς ή κακώς…) επαφίενται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Κανένα μνημόνιο δεν θα μας υποχρέωνε να χτίσουμε ένα κράτος ισχυρό, φιλικό στον πολίτη, με σύγχρονους και εύπλαστους θεσμούς. Κανένα δεν θα μας υποχρέωνε να αποκτήσουμε μια ισχυρή αρχή προστασίας από φυσικές καταστροφές (ίσως μόνο μια ισχυρή αρχή είσπραξης των φορολογικών εσόδων). Κανένα δεν θα μας υποχρέωνε να διαχειριστούμε τα σκουπίδια μας (ενώ υπάρχουν τα λεφτά, τα έργα καρκινοβατούν). Κανένα δεν θα μας υποχρέωνε να αξιοποιήσουμε την ψηφιακή τεχνολογία και τους δορυφόρους για την πρόληψη πυρκαγιών (αντί για να στοιχειοθετούνται ευτελείς δικαιολογίες εκ των υστέρων). Κανένα μνημόνιο δεν θα μας εμπόδιζε να χτίζουμε όπου και όπως μας αρέσει, σπέρνοντας όλη τη χώρα με φτηνά ή πολυτελή οικιστικά γκέτο – εν δυνάμει δολοφόνους.

Για να γίνουμε κανονική χώρα, απαιτούνται ριζοσπαστικές αλλαγές που καμία κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει – όλες, και η σημερινή, κλίνουν το γόνυ στο πελατειακό σύστημα. Για να γίνουν, χρειάζεται συγκέντρωση δυνάμεων. Κι αυτή προϋποθέτει κάποιας μορφής εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό θεωρώ πολύ θετικές τόσο την ουσιαστική και νηφάλια άμεση τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και μετέπειτα πρωτοβουλίες του που υποδηλώνουν τη βούληση να υπάρξει ορισμένη συνεννόηση για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας. Θα ήταν ευχής έργον η κυβέρνηση να ανταποκριθεί σε αυτές τις κινήσεις με σοβαρότητα και ευθύνη, ώστε να μη χαθεί άλλη μία ευκαιρία για το καλό της χώρας, για το δημόσιο συμφέρον.

Αν το τέλος του επίσημου πένθους δεν σημάνει το τέλος της αυτοσυγκράτησης. Κι αν το πολιτικό προσωπικό αρχίσει να αναλαμβάνει ευθύνες για όσα πρέπει να γίνουν ώστε να αποτραπούν δεινά (πριν έρθει ο θέρος και σφυρίξουν τα δρεπάνια…), αντί να αρκείται στα εύκολα (δηλαδή, στην απόδοση ευθυνών σε όλους τους άλλους για όλα όσα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, καθένας με τη σειρά του, παρέλειψαν να κάνουν…), κάτι θα αρχίσει να αλλάζει. Και η Ελλάδα θα τείνει να γίνει μια κανονική χώρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή