Η Μάρεν Χούμπερ και ο σύζυγός της, Ραλφ Χοκενμάιερ, αγαπημένο ανδρόγυνο με μια εύρωστη εταιρεία μάρκετινγκ, είχαν όλα όσα ονειρευόμαστε στον δυτικό κόσμο. Επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, χρήματα, γνωριμίες και μια ανέφελη οικογενειακή ζωή. «Πλησιάζαμε τα 50, η εταιρεία μας θα έσβηνε τα 20 κεράκια, τα παιδιά μας, μεγάλα πια, ζούσαν αυτόνομα», περιγράφει η Μάρεν στην «Κ» τα δεδομένα του 2015. «Νιώθαμε, όμως, και οι δύο ότι πλησίαζε η στιγμή για μια αλλαγή, δεν θέλαμε να συνεχίσουμε το ίδιο mondus vivendi έως τη σύνταξη στα 67». Την εν λόγω υπαρξιακή ανάγκη δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν, μέχρι που τον Νοέμβριο του 2015 παρακολούθησαν ένα βίντεο από τη Λέσβο. «Ηταν συγκλονιστικό, ένας γιατρός ξεγεννούσε μια γυναίκα πρόσφυγα στην παραλία της Συκαμιάς», διηγείται o Ραλφ. «Μας έκανε φοβερή εντύπωση ότι μετά τον τοκετό δεν εμφανίστηκε κάποιο ασθενοφόρο για να μεταφέρει τη μητέρα και το νεογνό». Εως τότε το ζευγάρι των Γερμανών δεν ήξερε καν πού βρίσκεται η Λέσβος στον χάρτη. Αρχισαν να συλλέγουν πληροφορίες, να διερευνούν αν το νησί διέθετε αρκετά οχήματα, για να διαπιστώσουν τις υφιστάμενες ελλείψεις. «Εμείς είχαμε ζήσει όλη μας τη ζωή καλά, σκεφτήκαμε ότι είχε φτάσει η στιγμή να επιστρέψουμε στην κοινωνία, στον πλησίον μας, το καλό αυτό».
Το ζευγάρι των Γερμανών έφερε στο νησί ένα μεταχειρισμένο ασθενοφόρο, αγορασμένο από δωρεές συμπατριωτών τους, το οποίο παρέδωσε στο Ιατρικό Κέντρο Καλλονής.
Κινητοποιήθηκαν, λοιπόν, απευθυνόμενοι σε γνωστούς, φίλους και πελάτες της εταιρείας, δημιούργησαν μια σελίδα στο Facebook. Μέσω του crowdfunding συγκέντρωσαν σε μόλις τέσσερις εβδομάδες 24.000 ευρώ, ποσό που έφθανε τόσο για την αγορά ενός μεταχειρισμένου ασθενοφόρου όσο και φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού. «Κατεβάσαμε οι ίδιοι το ασθενοφόρο, φορτωμένο με τις υπόλοιπες δωρεές, στη Λέσβο τα Χριστούγεννα του 2015», θυμάται η ίδια. «Το παραχωρήσαμε στο Ιατρικό Κέντρο Καλλονής». Μπορεί η κατάσταση στη Λέσβο να ήταν τότε ζόρικη, αλλά το νησί χάρη στις συνεχείς εναλλαγές του φυσικού τοπίου τούς κέρδισε. Ακολούθησε ένα επόμενο ταξίδι, το Πάσχα, διάρκειας τριών εβδομάδων.
«Τότε συνειδητοποιήσαμε ποια ήταν η αλλαγή που επιζητούσαμε». Τους επόμενους μήνες πουλάνε το σπίτι και την εταιρεία τους. Αγοράζουν ένα τροχόσπιτο, που θα τους εξασφάλιζε την ελευθερία και την κινητικότητα που τόσο λαχταρούσαν. Το ημερολόγιο δείχνει 20 Ιουλίου 2017, όταν πλέον φθάνουν με όλο τους το βιος στη Λέσβος. Στόχος είναι να παραμείνουν στο νησί για ένα χρόνο, όχι ως «φιλάνθρωποι», αλλά ως σύγχρονοι περιηγητές. «Θέλαμε να εξερευνήσουμε όλο το νησί, εξ ου και εγκαθιστούσαμε το τροχόσπιτο σε διαφορετικά σημεία: στην Πέτρα, στη Λαφιώνα, στα Βατερά και στο Σίγρι». Αφιερώνουν χρόνο σε περισυλλογή, μπάνιο, πεζοπορία σε μονοπάτια και διάβασμα – «είχαμε κουβαλήσει βιβλία βάρους 50 κιλών». Ενδόμυχη επιθυμία τους είναι να βιώσουν όλα όσα ως εργαζόμενοι είχαν στερηθεί. «Στη διάρκεια αυτού του χρόνου επισκεφθήκαμε τη Λήμνο, τη Σάμο και τον Αγιο Ευστράτιο, αλλά και το Ισραήλ και το Βιετνάμ». Παράλληλα, κάνουν φίλους στο νησί. «Οι ντόπιοι μας καλημέριζαν, άλλοι μας χάριζαν λάδι της παραγωγής τους ή μας καλούσαν σπίτι». Ο αποχαιρετισμός ακριβώς, έναν χρόνο μετά, είναι δύσκολος. «Ο χρόνος πέρασε σαν νερό», παρατηρεί η Μάρεν, που μετρά μόλις τρία 24ωρα στην πατρίδα τους, το Bad Boll, κοντά στη Στουτγάρδη, «όπου, ωστόσο, δεν σκοπεύουμε να μείνουμε για πολύ». Η Μάρεν και ο Ραλφ ετοιμάζονται για τη Γαλλία και την Ισπανία, ενώ σε βάθος χρόνου σχεδιάζουν ένα ταξίδι στο Ιράν, καθώς δεν διανοούνται να «γυρίσουν» στην παλιά τους ζωή. Εξάλλου, δεν είναι πλέον οι ίδιοι. «Κάνοντας έναν απολογισμό, διαπιστώσαμε ότι κουβαλούσαμε τόσα πολλά στο τροχόσπιτο, πράγματα που ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε», σχολιάζουν στο προσωπικό τους ιστολόγιο www.marenundralf.de. «Είχα πάρει μαζί μου 14 ζευγάρια από τα αγαπημένα μου ψηλοτάκουνα, εκ των οποίων φόρεσα μόνον άπαξ ένα και αυτό για να θυμηθώ… τον παλιό μου εαυτό», αναφέρει ενδεικτικά η Μάρεν.