Η κατακραυγή εναντίον της κυβέρνησης για την τραγωδία στο Μάτι ήταν απολύτως αναμενόμενη, αν όχι φυσική αντίδραση των πολιτών απέναντι στους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας. Η ανταπόκριση της κυβέρνησης σε αυτή την αντίδραση, ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες, ήταν σχεδόν προσβλητική. Εν συνεχεία μετατράπηκε σε προσπάθεια διαχείρισης των αποτελεσμάτων και στο τέλος «πνίγηκε» στην ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού που είναι σχεδόν εξ ορισμού ανίκανος να φέρει εις πέρας ακόμα και πολύ πιο απλά καθήκοντα από εκείνα της πολιτικής προστασίας. Αρχικά, οι προγλωσσικοί του υπουργικού συμβουλίου (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) ανέλαβαν τη γνωστή επιχείρηση συκοφάντησης των αντιπάλων τους. Που, εν προκειμένω, ήταν οι δύσμοιροι πυρόπληκτοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων εξακολουθούν να βρίσκονται σαστισμένοι και απελπισμένοι στην προσπάθειά τους να στήσουν τη ζωή τους ξανά από την αρχή (αυτό, βέβαια, για όσους δεν έχουν χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο στις πυρκαγιές). Ελλείψει αποτελεσμάτων από αυτή την απαράμιλλου αλαζονικού τόνου (και, βεβαίως, περισσού γλωσσολογικού ενδιαφέροντος) επίδειξη, ξεκίνησε το «κρυφτό». Ούτε, όμως, και αυτό είχε αποτελέσματα, καθώς τα πρόσωπα μπορεί να κρυφτούν, οι ευθύνες όμως όχι. Η απίστευτη αδυναμία διαχείρισης της κρίσης αυτής, είτε στο πεδίο της δράσης είτε, ακόμη, και σε αυτό της επικοινωνίας όπου μέχρι πρότινος οι επιτελείς του Μαξίμου εθεωρούντο «μετρ», αποτελεί μαρτυρία μόνο για ένα γεγονός: τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν τόσον καιρό στην εξουσία, που ξέχασαν πώς είναι να μην την έχουν.
Πέραν τούτου –και αυτό δεν αφορά αναγκαστικά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ– η κυβέρνηση, όπως και πολλές πριν από αυτήν, έχουν ανέλθει στην εξουσία με βάση, θεολογικού χαρακτήρα, ηθικολογικά επιχειρήματα. Ως υπέρμαχοι ενός ανώτερου σκοπού, ο οποίος θα εκθρονίσει στο σκοτάδι και στα Τάρταρα τους σατανικούς προκατόχους που «μαγαρίζουν» τη λαμπρή χώρα, που άσπιλη και πλανεμένη έχει χάσει τον δρόμο της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία εκμεταλλευόμενος ακριβώς αυτή την εδραιωμένη, σε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, αντίληψη. Διόλου απίθανο και η επόμενη κυβέρνηση να στηριχθεί σε αυτού του είδους τις αντιλήψεις. Εδώ ακριβώς, όμως, κρύβεται η παγίδα. Ο μέσος ψηφοφόρος πρέπει να απεγκλωβιστεί από τη νοοτροπία της παθητικής κατήχησης και να μεταμορφωθεί σε ενεργό υποκείμενο της πολιτικής. Πώς γίνεται αυτό; Δύσκολα. Σίγουρα όμως όχι με συνταγές που έχουν αποδεδειγμένα αποτύχει έως τώρα.