08.00-09.00
Εκεί αρχίζει η μέρα μου. Χρειάζομαι τον ύπνο, κοιμάμαι γύρω στις 9 με 10 ώρες την ημέρα. Αντλώ μεγάλη δύναμη από τον ύπνο, βλέπω όνειρα τα οποία είναι πηγή δημιουργίας για μένα. Ο ύπνος είναι πεδίο δράσης και σκέψης, ησυχίας, ευτυχίας. Μόλις ξυπνήσω βάζω μουσική. Η μουσική είναι ο καφές μου. Γυναικείες φωνές κατά προτίμηση, μεγάλες τραγουδίστριες. Ελληνίδες. Αγαπώ μια μεγάλη γκάμα τραγουδιστριών, γυναικείες φωνές με συναίσθημα. Αρχίζω από τη Μαρία Κάλλας και φτάνω μέχρι τις ρεμπέτισσες και άλλες πιο σύγχρονες. Ξυπνάω και διαλέγω ανάλογα με τη διάθεσή μου. Θα βάλω για παράδειγμα την Καίτη Γκρέυ. Δεν την αλλάζω, όλο το πρωινό θα είναι μια φωνή. Το συναίσθημα πρέπει να το πάρω ολόκληρο, σαν ουσία, όπως παίρνει κάποιος την καφεΐνη. Κάπου κάπου μπαίνει και κανένας άνδρας, ο Μπιθικώτσης ή ο Γούναρης.
09.00-13.00
Το πρόγραμμά μου είναι αλλοπρόσαλλο. Στη ζωή μου μόνον ο ύπνος είναι τακτοποιημένος. Αναλόγως τι κάνω. Αν παίζω στο θέατρο ή κάνω εικαστικά ή έχω πρόβα έχω διαφορετικό πρόγραμμα. Στο σπίτι πάντως μου αρέσει να κάνω εγώ τις δουλειές του σπιτιού. Δεν φέρνω ανθρώπους να μου το καθαρίζουν. Με ευχαριστεί να κάνω και τα πιο ταπεινά πράγματα, από μαγειρική, που είμαι μάγειρας ολκής, μέχρι την καθαριότητα. Μετατρέπομαι σε παραδουλεύτρα. Μεταμορφώνομαι στη γυναίκα που με περιποιείται. Ολα τα βλέπω σαν ρόλους. Γνωρίζω από τάξη και νοικοκυριό.
13.00-16.00
Το μεσημέρι αρχίζουν οι προτάσεις για φαγητό, είτε εδώ είτε έξω.
16.00-20.00
Το απόγευμα μετατρέπομαι σε καλλιτέχνη. Σκέφτομαι και δουλεύω. Ανακατεύονται αυτά, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ανάλογα με τη διάθεση προσαρμόζονται οι ώρες. Αλλάζω συνέχεια ρόλους σαν να κάνω στροφές γύρω από τον εαυτό μου και αυτό με ευχαριστεί πάρα πολύ. Γίνομαι και μάστορας. Τον τελευταίο καιρό άλλαξα όλο το σπίτι μόνος μου. Τολμώ να πω επίσης ότι είμαι και χειρώναξ ολκής.
20.00-…
Το βράδυ αρχίζει η κοσμική ζωή. Μετατρέπεται η σταχτοπούτα σε πριγκίπισσα. Οταν παίζω είμαι στο θέατρο, αλλιώς βγαίνω. Το βράδυ είμαι ο καλλιτέχνης σε σχέση με τους άλλους. Φεύγει η εσωστρέφεια και αρχίζει η επικοινωνία με τους άλλους. Οταν δεν παίζω στο θέατρο, βλέπω ωραίο θέατρο, ωραίο σινεμά, συναυλίες, πάω σε σπίτια φίλων. Η χαρά μου είναι να πηγαίνω σε σπίτια φίλων. Εχω όμως μια φριχτή ασθένεια, ντρέπομαι γι’ αυτό, δεν πίνω καθόλου αλκοόλ. Σιχαίνομαι το αλκοόλ και γενικά τα ψυχότροπα. Ο,τι μου αλλάζει τον ψυχισμό, την ουσία που είμαι. Ακόμα και ο καφές, που μου αρέσει, επειδή με χαλάει τον αποφεύγω. Θέλω να μένει ακέραιη η πρωταρχική μου ύλη. Ακόμα και ανθρώπους που με χαλάνε τους αποφεύγω. Γι’ αυτό συνεργάζομαι μόνο με όσους αγαπώ. Τον τελευταίο καιρό ασχολήθηκα πολύ με το έργο που μου ζήτησε η Ολια Λαζαρίδου, που είμαστε φίλοι και είμαι μεγάλος θαυμαστής της. Με παρακάλεσε να της κάνω ένα σκηνικό για να παίξει ένα παραμύθι, «την κόρη του Ραπατσίνι». Ενα μέρος του σκηνικού ταξιδεύει το καλοκαίρι στον Πόρο, στην γκαλερί Citronne, γιατί είναι ένα ταξίδι στον χρόνο και το θέμα της έκθεσης είναι η μνήμη. Πάντα δουλεύω με τη μνήμη, όλη μου η ζωή στηρίζεται σε αυτό. Και ήθελα να είμαι σε αυτή την έκθεση στον Πόρο γιατί όλως τυχαίως ο πρώτος άνθρωπος που με παρότρυνε να γίνω καλλιτέχνης ήταν ο Πανιάρας, οικογενειακός μας φίλος. Οπως και τώρα με την Μπρούσκου στον «Εξολοθρευτή Αγγελο» που έπαιξα στο Φεστιβάλ, συγκινήθηκα και είπα ναι. Δεν συμμετέχω πουθενά αν δεν υπάρχει κάτι που θα με συγκινήσει. Η φιλία με τον Πανιάρα κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τον αγαπούσα πολύ, ήταν για μένα συγγενής. Και είμαι χαρούμενος που πήρα μέρος σε μια έκθεση μαζί του, εν τη απουσία του, με τη μνήμη του όμως ζωντανή.
00.00
Συνήθως κοιμάμαι στις 00.00. Αν περάσει αυτό το επικίνδυνο όριο, μπορεί να κοιμηθώ και στις 04.00. Αλλά πάλι χρειάζομαι δέκα ώρες ύπνο.
«Οψεις της μνήμης» λέγεται η έκθεση που παρουσιάζεται στην Γκαλερί Citronne, στον Πόρο, με έργα των Γιάννη Αδαμάκου, Τάσου Μαντζαβίνου, Αγγελου Παπαδημητρίου, Γιάννη Ψυχοπαίδη και Κώστα Πανιάρα.
Επιμέλεια έκθεσης: Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη και Μαρία Γιαννοπούλου.
Η έκθεση διαρκεί έως τις 30.9.2018.