Οσοι έχουν περάσει έστω και μία ώρα από οποιαδήποτε αστυνομική (ή στρατιωτική) υπηρεσία γνωρίζουν ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς διαταγή. Ο πανικός, το απόγευμα της «μαύρης Δευτέρας», που αποτυπώνεται στις συνομιλίες των αστυνομικών, τις οποίες ο Γιάννης Σουλιώτης κατ’ αποκλειστικότητα εξασφάλισε χθες για την «Κ», υπογραμμίζει, αφενός, το αλαλούμ στην επιχειρησιακή ετοιμότητα της ΕΛ.ΑΣ. και, αφετέρου, τον σπαραγμό απέναντι στη σαρωτική επίθεση της φωτιάς. Η έλλειψη ψυχραιμίας ήταν, την ίδια στιγμή, απόρροια της απελπισίας μπροστά στην ελλιπή καθοδήγηση και στην ανθρώπινη οδύνη για τις ζωές που τίθενται σε κίνδυνο ή εκεί μπροστά σου αφανίζονται, επειδή «μας εγκατέλειψαν», όπως, επισήμως πλέον, καταγγέλλουν όσοι επλήγησαν.
«Ανθρωποι είναι κι αυτοί, τι να πρωτοκάνουν;». Τι περιθώριο έχει, όμως, η πολιτική προστασία να είναι… ανθρώπινη; Πόσο νομιμοποιείται να χάνει την ψυχραιμία της; Αν τη χάσει, σε πόσο διάστημα οφείλει να την ανακτήσει; Κι αν δεν είναι σε θέση, τελικώς, να βοηθήσει εκείνους που πανικόβλητοι τρέχουν να σώσουν και να σωθούν, τότε ποιος θα προστατεύσει εμάς που απλώς μας καθοδηγεί το ένστικτο όταν καταστρεφόμαστε, καιγόμαστε ή πνιγόμαστε;
Οταν, βέβαια, η… ανθρώπινη διάσταση τρυπώνει στη συζήτηση για την πολιτική προστασία, τότε έχει ήδη υποχωρήσει η επαγγελματική – εκείνη που απαιτεί ψυχραιμία, ιδίως από όσους έχουν επιφορτιστεί με την πάση θυσία διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Και η έλλειψη ψυχραιμίας, ειδικά στα σώματα ασφαλείας, αποκαλύπτει την ανετοιμότητα των «αποπάνω», την, πιθανώς, ελλιπή εξοικείωση όλων στη διαχείριση κρίσεων, ίσως την πλημμελή εκπαίδευση και την ανεπαρκή επικαιροποίησή της. Οι αστυνομικοί, εκείνη την –Κύριος οίδεν πόσο επώδυνη– ώρα, πανικοβλήθηκαν διότι κανείς δεν κατάφερε με σαφήνεια να τους κατευθύνει· κανείς απ’ όσους όφειλαν να έχουν πλήρη εποπτεία.
Δεν μπορεί, γι’ αυτόν τον πανικό και για τις αποφάσεις που άλλαζαν κάθε δευτερόλεπτο κάποιος θα ευθύνεται, εκτός, ασφαλώς, από το κακό το ριζικό μας, τον θεό που μας μισεί και τον πρωθυπουργό που είναι «μόλις 44 ετών». Εναν πρωθυπουργό που αφήνει τη χώρα στο έλεος της τυχαιότητας, σε όσα φέρει η ώρα, χωρίς ετοιμοπόλεμους επιτελείς, αφού κι εκείνοι επιλέχθηκαν με το ίδιο, ενστικτώδες κριτήριο – της πολιτικής επιβίωσης. Εκείνης που, τελικώς, σπέρνει τον πανικό. Και συχνά τον θάνατο.