Κύριε διευθυντά
Μία διαπίστωση των ημερών αποτελεί ότι η οδύνη για τα θύματα και τους αγνοουμένους στο Μάτι και η συμπαράσταση στους πληγέντες δεν είναι πάνδημη. Υπάρχουν και πολίτες που –εκ του ασφαλούς– κουνάνε το δάχτυλο στις σορούς και τα ερείπια: «Καλά να πάθουν για τις αυθαιρεσίες τους». Προοδευτική τοποθέτηση! Να εφαρμόζεται στον τόπο μας η θανατική ποινή στους πολεοδομικούς παραβάτες και επίσης σε ενοίκους, τουρίστες, εργαζομένους, περαστικούς, ανηλίκους, αβάπτιστα που διήλθαν καταπατημένη περιοχή! Και η δικαιοδοσία επιβολής της εσχάτης των ποινών να περιέρχεται στα φαινόμενα της φύσης! Αν είναι έτσι, τότε διακομματικά να απεκδυθεί τον ρόλο του το κράτος και να εκχωρήσει τις εξουσίες του στην πυρά και το δικό της δίκαιο, για να μην αντιστρέφεται κιόλας η ρητορική της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης κάθε φορά που εναλλάσσονται στο Κοινοβούλιο.
Πέρα από κόμματα, πάντως, όσοι πολίτες καταδίκασαν ερήμην και αδιακρίτως τους άταφους ως παραβάτες, εκτός από τον όποιο συναισθηματικό κόσμο τους, τις αρχές ποιου πολιτεύματος εκφράζουν; Ποιου δόγματος, θρησκευτικού ή άλλου; Ποιου πολιτισμού; Οταν, δηλαδή, δεν ενστερνίζονται το δικαίωμα στη ζωή των συνανθρώπων και δικαιολογούν τον ομαδικό τάφο τους ως νέμεση της φύσης. Στον αντίποδα του πένθους και των παρηγορητικών προσφορών από τους ζωντανούς, πόση επίσης νεοελληνική ύβρη διαπράττεται προς νεκρούς, αταυτοποίητους και αγνοουμένους…
Σαββας Καραμπελας, Δρ Νεοελληνικής Φιλολογίας – ποιητής