Σε όλη τη μεταπολιτευτική δημοκρατία, η μπουλντόζα συμβόλιζε τα δημόσια έργα. Συμβόλιζε τη δημιουργία σε μια χώρα που, μεταπολεμικά, ανάπτυξη σήμαινε μπετόν. Τώρα η μπουλντόζα συμβολίζει το γκρέμισμα της διεφθαρμένης μεταπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή αυτοσυστηνόταν ως η δύναμη που έρχεται να σώσει τη χώρα κατεδαφίζοντας το παρελθόν της. Μπορεί να μην ήξερε ακριβώς τι ήθελε να χτίσει. Ηξερε όμως τι ήθελε να γκρεμίσει. Μετά την καταστροφή στο Μάτι, αυτή η παλιά επαγγελία παίρνει μια άγρια, ιλαροτραγική κυριολεξία.
Ποιοι είναι αυτοί που κάθονται στο τιμόνι της τιμωρού μπουλντόζας, για να στρέψουν τη βία της Ιστορίας προς τα πίσω; Ο Καμμένος, ο Σπίρτζης, ο Κουβέλης, ο Βούτσης, ο Κουρουμπλής. Το παράδειγμα του τελευταίου είναι πολλαπλά συμβολικό. Ο Κουρουμπλής δεν είναι μόνο ο πρώην υπουργός Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ που, όπως αποκαλύφθηκε προχθές, διέτασσε το 2015 την αναστολή των κατεδαφίσεων. Δεν είναι μόνο ο διακεκριμένος φορέας του πρωτοπασοκικού παρελθόντος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και πρόδρομος της συριζαϊκής έννοιας της πολιτικής ευθύνης. Εκείνος πρώτος, μετά το ατύχημα που προκάλεσε την πετρελαϊκή ρύπανση του Σαρωνικού, ενσάρκωσε το μοντέλο του απτόητου και α-παραίτητου υπουργού που, πρώτα, ενοχοποιούσε το κρύο, τα ρεύματα και άλλες υπερκόσμιες ασυμμετρίες για το κακό που έγινε στη βάρδιά του· και μετά κατηγορούσε την αντιπολίτευση που ως κυβέρνηση δεν είχε βάλει όριο ηλικίας στα πλοία μεταφοράς καυσίμων.
Κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με σχόλια για την πολιτική του καταγωγή, ο Κουρουμπλής απαντά ότι στο ΠΑΣΟΚ ήταν «ένας απλός βουλευτάκος». Απαντά έτσι για να αθωώσει τη σταδιοδρομία του, αλλά υπογραμμίζει άθελά του και την προέλευση των υλικών του ΣΥΡΙΖΑ. Υλικά που, όντως, όπως ομολογεί και ο Κουρουμπλής, στο ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πρώτης γραμμής.
Πώς μπορεί ο πρώην «βουλευτάκος» του ΠΑΣΟΚ ή ο πρώην αρχισυνδικαλιστής του ΤΕΕ ή ο πρώην υπουργός της Ν.Δ. να εμφανίζονται ως γκρεμιστές των αμαρτιών της μεταπολίτευσης; Μπορούν χάρη στον 44χρονο πρωθυπουργό τους.
Αν ήθελε κανείς να μετρήσει τη μεγαλύτερη πολιτική ζημιά που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από τη φωτιά, θα έπρεπε να ξεκινήσει από τη φθορά του ίδιου του Τσίπρα. Από την πρώτη –τη σύσκεψη της Δευτέρας– μέχρι την τελευταία στιγμή –την επίσκεψή του στα καμένα–, ο πρωθυπουργός έθεσε εαυτόν στο κέντρο της κρίσης. Αποδέχτηκε την παραίτηση του Τόσκα, αφότου είχε ο ίδιος απορροφήσει όλο το κύμα της οργής.
Η υπεράσπιση της νεότητας και της πολιτικής αθωότητας του Τσίπρα ήρθε πολύ αργά. Το ίδιο αργά ξεκίνησε και η μπουλντόζα του οπισθοδρομικού ριζοσπαστισμού. Δεν μπορεί να είναι πειστική, γιατί ξεκίνησε κατόπιν καταστροφής· όχι για να γκρεμίσει αυθαιρεσίες, αλλά για να χτίσει άλλοθι.