Μόλις είδε τις φλόγες να πλησιάζουν απειλητικά το σπίτι, η αλλοδαπή οικιακή βοηθός έβαλε όσο πιο γρήγορα γινόταν το ηλικιωμένο ζευγάρι, το οποίο φροντίζει εδώ και χρόνια, στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Λίγα λεπτά μετά, το αυτοκίνητο ενεπλάκη σε τροχαίο και ακινητοποιήθηκε. Η ίδια με υπεράνθρωπες προσπάθειες έβγαλε το ζευγάρι από το αυτοκίνητο. Ο σύζυγος αν και τραυματισμένος ήταν σε θέση να περπατήσει προς τη σωτηρία. Ομως, η σύζυγος αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας και έτσι η οικιακή βοηθός τη μετέφερε στα χέρια μέχρι την παραλία.
Ενα εικοσιτετράωρο μετά περιέγραφε με ένταση αυτή την περιπέτεια ζωής στους γιατρούς και νοσηλευτές που έσπευσαν εθελοντικά να στελεχώσουν το ιατρείο της Ε΄ Κατασκήνωσης Παιδιών Νέας Μάκρης, όπου φιλοξενούνται πληγέντες από την πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου. Είχε απευθυνθεί σε αυτούς γιατί είχε έντονο πόνο στον θώρακα από το τροχαίο ατύχημα. «Αν και τραυματισμένη, κατάφερε να σώσει τον εαυτό της και τους ηλικιωμένους από τη φωτιά. Ακόμα και σήμερα το μέλημά της είναι να προσέχει το ζευγάρι των ηλικιωμένων», λέει στην «Κ» ο ειδικευόμενος χειρουργικής Χριστόφορος Φερούσης και φοιτητής του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Διεθνής Ιατρική – Διαχείριση Κρίσεων Υγείας», της Ιατρικής Σχολής Αθηνών του ΕΚΠΑ. Κλιμάκιο του προγράμματος, που διευθύνει ο καθηγητής Χειρουργικής κ. Εμμανουήλ Πικουλής, συστάθηκε από τις πρώτες στιγμές της τραγωδίας από ιατρούς, νοσηλευτές, φαρμακοποιούς, κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους και υποστηρίζει έκτοτε την κατασκήνωση, οργανώνοντας το ιατρείο, το φαρμακείο και φυσικά παρέχοντας φροντίδα στους πληγέντες.
Εως και την περασμένη Τρίτη στην κατασκήνωση είχαν φιλοξενηθεί 220 άτομα, η πλειονότητα των οποίων είχε χάσει το σπίτι του στην πυρκαγιά. «Ενας 75χρονος μας περιέγραφε πώς προσπαθούσε να πείσει τη σύζυγό του να φύγουν από το σπίτι τους. Εκείνη επέμενε να μείνουν για να ρίχνουν νερό μήπως το σώσουν. Τελευταία στιγμή κατάφεραν να σωθούν. Το σπίτι κάηκε», μεταφέρει ο κ. Φερούσης. Σύμφωνα με την ψυχολόγο κ. Σταυριανή Πανουσοπούλου, μέλος της ομάδας του ΕΚΠΑ στη κατασκήνωση, όλοι οι πληγέντες ανέφεραν το πόσο βίαια και ακαριαία βίωσαν την πυρκαγιά, πώς έχουν εντυπωθεί στη μνήμη τους οι εικόνες που είδαν, οι φωνές που άκουσαν και οι οποίες είχαν έναν κοινό παρονομαστή: «Καιγόμαστε, πνιγόμαστε».
«Το πρώτο στάδιο από το οποίο περνούν συνήθως οι άνθρωποι που βιώνουν απώλεια είναι αυτό της απομόνωσης. Δεν θα πάνε να δουν κάποιον ειδικό. Δεν θα ζητήσουν βοήθεια για κάποιο ιατρικό ή ψυχολογικό πρόβλημα, εάν δεν είναι μείζον. Μπορεί να φροντίσουν να πάει ο μηχανικός στο σπίτι τους να επιθεωρήσει τις ζημιές, ο υδραυλικός να ελέγξει το δίκτυο. Ομως, δεν θα σκεφθούν να πάνε στον ψυχολόγο. Στο πλαίσιο αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε δράσεις υποστήριξης των πολιτών στη βάση τους», σημειώνει στην «Κ» ο υποδιοικητής του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας Ηλίας Πετρόπουλος, καρδιολόγος (έως πρότινος στο Πυροσβεστικό Σώμα) και συντονιστής δράσης ψυχολογικής υποστήριξης των πληγέντων. Δύο ψυχολόγοι του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, εξειδικευμένοι στην αντιμετώπιση καταστάσεων απώλειας, παρακολουθούν στο κέντρο υγείας της Ραφήνας 30 άτομα. Κλιμάκια των Γιατρών χωρίς Σύνορα και των Γιατρών του Κόσμου, υλοποιούν το πρόγραμμα «Πόρτα-Πόρτα», επισκεπτόμενοι πολίτες στο σπίτι τους. Εως την περασμένη Τρίτη είχαν προσεγγίσει παρέχοντας υποστήριξη –είτε ιατρική, είτε ψυχιατρική– 268 άτομα εκ των οποίων 50 παραπέμφθηκαν σε πιο εξειδικευμένη φροντίδα. «Προς το παρόν, οι περισσότεροι πολίτες στις πυρόπληκτες περιοχές βρίσκονται στο στάδιο της απομόνωσης. Μας προειδοποιούν, όμως, ότι το επόμενο στάδιο που θα έρθει, θα είναι το χειρότερο. Θα συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί. Θα θυμώσουν. Θα αρχίσουν να επεξεργάζονται τις δικές τους ενέργειες. “Τα έκανα όλα καλά; Θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι διαφορετικά;”. Μετά θα έρθει η κατάθλιψη. Και τέλος, αισίως, η αποδοχή», καταλήγει ο κ. Πετρόπουλος.