Από τον Ψινάκη στον Χαϊκάλη, διαρκώς

Από τον Ψινάκη στον Χαϊκάλη, διαρκώς

3' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σ​​​​ας περιμένω όλους να κάνουμε τα αποκαΐδια πάλι παράδεισο» είχε αναρτήσει πρόσφατα στον προσωπικό λογαριασμό του στο Ιnstagram ο Ηλίας Ψινάκης. Ομως, αλλιώς ερμήνευσαν την πρόσκληση αυτή οι δημότες του, αφού προχθές το απόγευμα συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του, παράλληλα με τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Ομόφωνα, οι παρόντες δημοτικοί σύμβουλοι ζήτησαν με ψήφισμα την παραίτησή του. Ως αιρετός άρχοντας ο δήμαρχος Μαραθώνα δεν μπορεί να αποπεμφθεί, απλώς αυξάνεται η πίεση…

Τι συνέβη, όμως, με αυτόν τον δημοφιλή μάνατζερ καλλιτεχνών, τον γεννημένο στις Φιλιππίνες, και αντιμετωπίζει τώρα τη μήνιν του πλήθους; Τραγικός, σαιξπηρικός ήρωας, γελωτοποιός, ευφυής και διακεκριμένη περσόνα της σοουμπίζ, τι απ’ όλα προέχει; Η καταστροφή, η εκατόμβη νεκρών, το απερίγραπτο ψέμα του για το σπίτι του που κάηκε («το δικό μου σπίτι άναψε αμέσως, κάηκε σε δευτερόλεπτα. Δεν πρόλαβε η μητέρα μου να πάει από την κουζίνα στο σαλόνι. Ηταν αέρας 8 μποφόρ σε περιοχές με πεύκα, είναι σαν να βάζεις το σεσουάρ στο τζάκι…»), τι απ’ όλα εξόργισε περισσότερο τους δημότες του;

Ο Ηλίας Ψινάκης προσπάθησε να μην καεί, αλλά, τελικά, «κάηκε». Πόση απόσταση αλήθεια από τότε, το 2014, όταν, εκλεγμένος δήμαρχος, μες στην τρελή χαρά, με την υπεροπτική χαλαρότητα –ή, μήπως, την αλαζονική άνεση– των καλιαρντών του, τινάζοντας την περιποιημένη χαίτη του, είχε αποφανθεί: «Για πέντε χρόνια και εσείς θα με φάτε στη μάπα και εγώ θα σας φάω στη μάπα. Και εσείς θα προτιμούσατε να έχετε έναν δήμαρχο που να το ξύνει και να το ξύνετε και εσείς, και εγώ θα προτιμούσα να το ξύνω. Ολοι, εάν θα μπορούσαμε να το ξύνουμε, θα το προτιμούσαμε».

Αλλες εποχές, ίδιοι άνθρωποι. Γιατί ένας επιτυχημένος μάνατζερ καλλιτεχνών θέλησε να γίνει δήμαρχος; Είναι, άραγε, συγγενής λόγος με αυτόν που οδήγησε τον κωμικό Παύλο Χαϊκάλη στην πολιτική, στη συνεργασία του με τον Πάνο Καμμένο και στην εξαιρετικά σύντομη θητεία του ως υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων; Η παρουσία ανθρώπων του θεάματος στο ελληνικό Κοινοβούλιο και στην πολιτική σκηνή της χώρας δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη. Ολος ο κόσμος μια σκηνή. Είναι όμως έτσι;

Ο αυτοσχεδιασμός μπορεί να είναι προσόν για το θέατρο, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τις πολιτικές αποφάσεις στη διαχείριση κρίσεων. Τότε, ακόμη και οι ίδιοι που σε ψήφισαν, ζητούν την κεφαλή σου επί πίνακι. Από ταλαντούχος διασκεδαστής σε, σκέτο, τηλεπερσόνα· η απαξίωση ψήφους δεν μετρά.

Τα κόμματα έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτήν την αγοραία διαδικασία διεκδίκησης ψήφων. Μάχονται να συμπεριλάβουν στους συνδυασμούς τους πρόσωπα αναγνωρίσιμα και δημοφιλή. «Δεν είναι η σύνθεση σκέψης, λόγου, αντιληπτικότητας, γνώσεων, διαφαινόμενων δυνατοτήτων, ενός κριτηρίου, εν πάση περιπτώσει, που δεν έχει καμία σχέση με τα προσόντα, τη δυναμική και τη λάμψη ενός καλλιτέχνη. Οταν “every clown wants to play Hamlet”, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά· ούτε το θέαμα ούτε η πολιτική», είχαμε επισημάνει σε παλαιότερο σχόλιό μας (24/12/2014).

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη: στην Ελλάδα, περισσότερο από άλλες χώρες, ελάχιστοι είναι ευχαριστημένοι από τη δουλειά που επιλέγουν να κάνουν. Ακόμη και στην περίπτωση που το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό και εξελίξιμο, ο ηθοποιός ορέγεται την ισχύ του πολιτικού, ο πολιτικός ζηλεύει τη δημοφιλία του entertainer, ο ταξιτζής θα ήθελε να είναι πρωθυπουργός έστω και για μία μέρα κ.ο.κ. Οι χώροι και οι διακριτές αρμοδιότητες ενισχύονται από την απουσία αξιολόγησης, αξιοκρατικής ρύθμισης των ρόλων. Το θέαμα, ούτως η άλλως, υπαγορεύει τους όρους της επικοινωνίας, την πολιτική ατζέντα, διαμορφώνει ψηφοφόρους, προσδιορίζει την αισθητική, αισθητικοποιεί την πολιτική. «Βλέπουμε» περισσότερο απ’ ό,τι «ακούμε» και επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα, αποφασίζουμε αυτούς που μας εκπροσωπούν με γνώμονα την προσωπική ζυγαριά· κάποτε (έως πρόσφατα δηλαδή) ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο, οι πάσης φύσεως υποσχέσεις για μια ατομική ευημερία (το λέμε και βολή). Μόνο που η κρίση επιβεβαίωσε ότι, επί της ουσίας, κανείς δεν σώζεται σε μια χώρα που χρεοκοπεί, όπως σε ένα καράβι που βυθίζεται ή σε έναν τόπο που φλέγεται. Η επιλογή του ενός ρυθμίζει τη ζωή του καθενός.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή