Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι στον χώρο της μόδας σήμερα όλοι και όλα επαναλαμβάνονται. Στον Τόνι Λιου και στη Λίντσεϊ Σκάιλερ αρέσει να το αποδεικνύουν ψηφιακά, αλλά «χειροπιαστά». Εργαλείο τους το Diet Prada, ο λογαριασμός τους στο παντοδύναμο Instagram, ο οποίος βγάζει στη φόρα πολλά από τα «άπλυτα» της βιομηχανίας. Στο στόχαστρο του Diet Prada βρίσκονται συχνά «γνήσιες» αντιγραφές αλλά και «ύποπτες» ομοιότητες μεταξύ ρούχων που προτείνουν γνωστοί οίκοι. Όλα παρουσιάζονται μέσα από μια σχετικά απλή φωτογραφική αντιπαράθεση, η οποία συνοδεύεται συνήθως από τα χαριτωμένα τους σχόλια.
Η πρώτη, ανώνυμη εκείνη την εποχή, ανάρτηση του Diet Prada τον Δεκέμβριο του 2014 παρουσίαζε δύο εικόνες: ένα γυναικείο παλτό του οίκου Dior από τον σχεδιαστή Ραφ Σίμονς για το φθινόπωρο του 2015, δίπλα σε ένα αντρικό παλτό Prada που είχε ανέβει στην πασαρέλα την προηγούμενη χρονιά. Η ανάρτηση είχε κερδίσει τότε την προσοχή μερικών δεκάδων χρηστών. Σήμερα τον λογαριασμό ακολουθούν 646.000 Instagrammers, μεταξύ των οποίων «παίκτες» του χώρου, όπως ο Έντουαρντ Ένινφουλ, διευθυντής της βρετανικής Vogue, και το μοντέλο Ζιζί Χαντίντ.
Σε μια βιομηχανία όπου χιλιάδες μάρκες αγωνίζονται και διαγωνίζονται καθημερινά για την προσοχή των πελατών τους, το Diet Prada αντλεί δύναμη από το ψηφιακό μέσο στο οποίο ζει. Ο αριθμός των δικογραφιών για υποθέσεις κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας στον χώρο της μόδας μεγαλώνει, όμως ένα «κλικ» αρκεί για να γίνει ευρέως γνωστή μια στυλιστική κλοπή. Το Diet Prada είναι βέβαια και το ίδιο προϊόν δημιουργικού «δανεισμού», μείγμα δύο γνωστών λογότυπων, της Diet Coke και της Prada. Παρέμενε ανώνυμο μέχρι που οι ιδρυτές του, και οι δύο σχεδιαστές μόδας και fashion bloggers, αποφάσισαν να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Ο λόγος; Η ανερχόμενη δύναμή τους στον χώρο, την οποία δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν λόγω ανωνυμίας. Πριν από κάποιους μήνες, ο Λιου και η Σκάιλερ εμφανίστηκαν σε επίδειξη του Gucci, καλεσμένοι του σχεδιαστή του οίκου Αλεσάντρο Μικέλε, για να «αναλάβουν» για λίγο το Instagram του οίκου.
Ο Τόνι Λιου και η Λίντσεϊ Σκάιλερ αποκάλυψαν πρόσφατα την πραγματική τους ταυτότητα. Το Diet Prada ξεκίνησε με λίγους ακολούθους το 2014 και σήμερα έχει φτάσει τις 646.000.
«Φόρος τιμής», όχι αντιγραφή
Το δίδυμο προτείνει επίσης μια δική του συλλογή από προϊόντα, όπως T-shirts και φούτερ. Ανάμεσα στις επιλογές και η σειρά Kim des Garçons, η οποία δημιουργήθηκε όταν το Diet Prada υποστήριξε ότι μια παιδική σειρά ρούχων της Κιμ Καρντάσιαν έμοιαζε αρκετά με κολεξιόν των Vetements και Comme des Garçons. Η απάντηση της Καρντάσιαν ήταν ότι η συλλογή αποτελούσε «φόρο τιμής» στα δημοφιλή brands και όχι αντιγραφή. Τον ίδιο όρο χρησιμοποιούν κατά καιρούς και άλλοι οίκοι που έχουν βρεθεί στον στόχο του Diet Prada, όπως η Βίβιεν Γουέστγουντ, η οποία κατηγορήθηκε ότι μιμείτο τη δουλειά των Rottingdean Bazaar και της Λουίζ Γκρέι. Ο Λιου και η Σκάιλερ βρίσκονται επίσης σε κηρυγμένο πόλεμο με τον Στέφανο Γκαμπάνα των Dolce & Gabbana, καθώς το Diet Prada ισχυρίζεται ότι ο ιταλικός οίκος κόπιαρε, μεταξύ άλλων, το κόνσεπτ παρουσίασης μιας συλλογής του «συμπατριώτη» τους Gucci, γεγονός που οδήγησε σε ψηφιακές κονταρομαχίες αλλά και την παραγωγή Dolce & Gabbana T-shirts με το σλόγκαν #Please say sorry 2 me.
Σε άλλες περιπτώσεις, εταιρείες έχουν αποσύρει επίμαχα κομμάτια, ενώ το Diet Prada μάχεται και εναντίον της πολιτισμικής οικειοποίησης, της άσχημης συμπεριφοράς και της μη ανεκτικότητας στον χώρο. Συγχρόνως, ο λογαριασμός αποφεύγει να αναφέρεται σε «κλοπιμαίες» ιδέες που βρίσκει κανείς σε αλυσίδες γρήγορης μόδας, γιατί, σύμφωνα με τους ιδρυτές του, η πρακτική αυτή αποτελεί τη βάση του επιχειρηματικού μοντέλου των συγκεκριμένων εταιρειών.
«Κάποιοι μας έχουν αποκαλέσει τους “νέους κριτικούς”, κάτι που βρίσκουμε εξαιρετικό. Το παλιό σύστημα είναι τόσο χαλασμένο, με τους κριτικούς να έχουν αποβληθεί από τις επιδείξεις. Καμιά φορά νομίζεις ότι η ίδια βιομηχανία έχει επιβάλει απαγόρευση στην ελευθερία του λόγου. Πιστεύω επίσης ότι προσφέρουμε λίγο γέλιο και θέαμα, σε μια βιομηχανία που κατά καιρούς μοιάζει πολύ μονότονη», αναφέρει στο The Cut ο Λιου. «Ελπίζουμε η δική μας οπτική να οδηγήσει σχεδιαστές και μεγάλους ομίλους σε μια νέα ανάλυση του προϊόντος που παράγουν. Η δημιουργικότητα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα». ■