Ο κακός καφές είναι χαστούκι, μεγίστη προσβολή. Καταλαβαίνετε, ελπίζω, την υπερβολή: ο καφές είναι μια πολυτέλεια, μικρή και καθημερινή, αλλά πολυτέλεια, δεν είναι τρόφιμο που έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε, επομένως πρέπει να είναι τέλειος, δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με κάτι λιγότερο από το τέλειο (το ίδιο ισχύει και για τα γλυκά, αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη φορά). Δυστυχώς στην Αθήνα, και όταν λέω Αθήνα δεν εννοώ μόνο το κέντρο της πόλης, δεν έχουμε καλό καφέ. Σαν να έχει εγκαθιδρυθεί μάλιστα ένας μιθριδατισμός στην κακή γεύση. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, από τα καφέ που φημίζονται, μερικά έχουν εκπέσει ή δεν έχουν σταθερή ποιότητα. Χάρηκα λοιπόν όταν ένα μεσημέρι πριν από λίγες μέρες, αποκαρωμένος, σχεδόν ημιθανής, σύρθηκα μέχρι το Borsalino Bar και πήρα έναν εξαίσιο cold brew (η πρώτη ύλη από την «καβουρδίστρια» εταιρεία Kudu Coffee Roasters) για τον δρόμο. Μαλακός, γλυκίζων και κομμάτι ιωδιούχος, ο κρύος καφές με επανέφερε στη ζωή. Και με έκανε να χαμογελάσω. Πότε πότε περνώ και από τo καφενείο της Kudu στο Ψυχικό, μια ωραιότατη εμπειρία κάθε φορά.
Στην Πρωτογένους, στο Μοναστηράκι, άνοιξε προσφάτως ένα καλό παγωτατζίδικο (την προτιμώ τη λέξη από το «τζελατερία»), το Κόκκιον. Το τρέχει ένας φέρελπις ζαχαροπλάστης, ο Βασίλης Παπαματθαίου. Τα παγωτά χωρίς έντονα χρώματα, φρου φρου και αρώματα. Και τεχνικά άρτια. Απόλαυσα τα φινετσάτα σορμπέ πεπόνι και μάνγκο, με καλή πυκνότητα (ούτε νερό, ούτε μπετόν αρμέ, που σου παραλύει το στόμα μέχρι να λιώσει) και ισορροπημένη γλύκα. Τα σορμπέ, καταπώς μάς λέει ο τεχνίτης, τα φτιάχνει κατά κύριο λόγο με φρέσκα φρούτα. Απόλαυσα επίσης το μασκαρπόνε με πετιμέζι και περγαμόντο (ενδιαφέρον συνταίριασμα) και το παγωτό χαλβά με σουσάμι, μέλι και ταχίνι (πιο σοφιστικέ από αντίστοιχα που έχω δοκιμάσει). Τα σέβη μου για το παγωτό γιαούρτι, καμωμένο με πρόβειο γιαούρτι από τη Λέσβο. ■