Κύριε διευθυντά
Με ευχάριστη έκπληξη διάβασα στην «Καθημερινή» για τη δημιουργία-συγκρότηση της κίνησης παιδείας «Ηθοπαιδεία». Την ιδέα αυτή εξ ενστίκτου συνέλαβα από τότε που διορίστηκα δάσκαλος και προσανατόλισα έκτοτε τις παιδαγωγικές μου ενέργειες προς επίτευξη αυτού του στόχου, την παιδεία ήθους, που θεωρώ και της εκπαίδευσης βάση.
Ιδιαίτερα πρότεινα, η δημιουργία ήθους να περάσει μέσ’ από τα «Αναγνωστικά» (τότε), βιβλία «Η γλώσσα μου» (σήμερα), με ιδέες ηθικής κατεύθυνσης.
Οι ιδέες αυτές δεν είναι απεριόριστες (απεριόριστοι είναι οι τρόποι αισθητοποίησης με παραστατικό, παιδοκεντρικό ενδιαφέρον), είναι δυνατό να προβλεφτούν και να μετρηθούν και να αναζητηθούν μέσα στα κείμενα της λογοτεχνίας (είναι νόμιμες παιδαγωγικά οι διασκευές και συντομεύσεις), ή να γραφούν, προγραμματικά, νέα.
Ενα παράδειγμα: Η ιδέα της μοναδικότητας του ατόμου δεν είχε επισημανθεί και δεν είχε άρα διδαχτεί τουλάχιστον στο δημοτικό σχολείο. Εισήχθη μ’ ένα χαλαρό ποίημα το 1981 στο βιβλίο της Α΄ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ και αξιοποιήθηκε από τους δασκάλους ποικιλοτρόπως, ακόμη και σαν τραγούδι. Και μια προσωπική (ας μου συγχωρηθεί, παρακαλώ) αναφορά: Δυο βιβλία μου με ποιήματα για παιδιά –βραβεύτηκαν, μελοποιήθηκαν, 11 πέρασαν στα βιβλία του δημ. σχολείου– σ’ αυτή την ιδέα στηρίζονται. Το ίδιο και τα πρόσφατα βιβλία μου «Εφηφος» και «Είπε ο Δάσκαλος».
Κωστας Καλαπανιδας, Αργυρούπολη