Χρονογραμμή, ναι. Αλλά στο διάστημα των δεκαετιών οι ώρες της ημέρας έχουν άλλη διάρκεια και διαφορετική ένταση. Και έπειτα από τόσες δεκαετίες που αριθμώ, τη θέση των ωρών εύκολα παίρνουν οι δεκαετίες – τα μεγάλα διαστήματα, τα μέρη ενός μυθιστορήματος (που δεν τελείωσε).
1962-1972
Σχολείο και πανεπιστήμιο, εξίσου κακός μαθητής όσο και φοιτητής. Μελετάω για τις εξετάσεις κρύβοντας κάτω από τα βιβλία κάποιο νέο μυθιστόρημα που γράφω. Εχω τελειώσει αμέτρητα από τότε. Πτυχίο, όμως, χρειάστηκα δέκα χρόνια να το πάρω. Εκείνη την εποχή είναι που ορκίστηκα πως ποτέ στη ζωή μου δεν θα ξαναδώσω εξετάσεις. Τα βράδια ακόμα και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου πως έχω δικηγορήσει επί δεκαετίες, αν και χρωστώ μαθήματα του πτυχίου, έχει βγει και πάλι το πρόγραμμα των εξετάσεων αλλά εγώ έχω πάρει απόφαση να αδιαφορήσω και να μην πάω ποτέ να δώσω.
1974-1997
Ναυτοδικηγόρος στον Πειραιά ζω την απόλυτη σχάση προσωπικοτήτων. Τη μισή μέρα και παραπάνω είμαι κουστουμαρισμένος, σταυρωτό μπλέιζερ, κολεγιακή γραβάτα, δερμάτινο attaché-case, μιλώ και γράφω κυρίως αγγλικά, βρίζω μέσα μου ελληνικά και τα βράδια ανασυντάσσω το μυαλό που μου έχει απομείνει γύρω από τα κείμενά μου. Το 1982 εκδίδω το πρώτο βιβλίο μου, αλλά παρέα εξακολουθώ να κάνω με τους παλιούς μου φίλους, δικηγόρους, τραπεζοϋπαλλήλους, μηχανικούς αυτοκινήτων και μαστόρια που γνώρισα φαντάρος. Θεωρώ ότι συγγραφέας είναι ιδιότητα που μάλλον την κρύβεις παρά την προβάλλεις, αν δεν θες να σε κοιτούν λοξά οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Γιατί βέβαια μόνο φυσιολογικός δεν είσαι.
1998-2011
Παραιτούμαι από τη δικηγορία για να μην τρελαθώ. Αυτή η απαιτητική, η σκληρή δουλειά, δεν με διασκεδάζει όσο τους συναδέλφους μου που πάντα ονειρεύονταν να γίνουν δικηγόροι. Εγώ για να υποδυθώ πειστικά τον ρόλο, πρέπει να ξοδέψω πολύ από τον εαυτό μου και αρχίζει να μη μου περισσεύει πια από δαύτον. Η λογοτεχνία κέρδισε όλη τη χρονογραμμή της μέρας και της ζωής μου αλλά –τι έκπληξη– δεν ασχολούμαι τώρα περισσότερες ώρες απ’ όσο όταν δούλευα.
2012– τώρα
Εκεί που είχα αρχίσει να τα μαζεύω και οι απολογισμοί άρχιζαν και αυτοί να πιάνουν χώρο στα ημερολόγιά μου, κάτι έγινε και ξαναπήρα φόρα. Γνώρισα τη Λούση, ξαναπαντρεύτηκα και πόνταρα σε μια δεύτερη ζωή μετά την πρώτη μου, όπως ακριβώς κάποια ακριβή φίλη της ψυχής μου έλεγε πως έκανα τρεις συνολικά καριέρες: μία ως δικηγόρος, μία ως συγγραφέας και μία ως παραγωγός δίσκων κλασικής μουσικής (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, όχι της παρούσης). Οι ώρες της ημέρας τώρα δεν φτάνουν για όσα θέλω και για όσα έχω να κάνω. Αλλά έχω μάθει να το χειρίζομαι το πρόβλημα. Το τελευταίο μου βιβλίο άρχισε ως αστείο μια μέρα που βαριόμουν αλλά είχα καθίσει στον υπολογιστή και κοιτούσα τη λευκή οθόνη του επεξεργαστή κειμένου. Επειδή, όμως, τα αστεία στην ηλικία μου δεν είναι ποτέ αστεία, ξεχύθηκε πίσω από τις σαρκαστικές ομοιοκαταληξίες που σκάρωσα, ένα απίστευτο κύμα γλυκών αναμνήσεων ανάμεικτων με την ελαφριά πικρία που σου δίνει η συνειδητοποίηση για τις χαμένες ζωές των παππούδων, των γονιών μας, των δικών μας και των παιδιών μας. Αλλά ευτυχώς, σκέφτομαι έπειτα, ευτυχώς μας απομένει η Τέχνη.
Το τελευταίο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου έχει τίτλο «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.