Στέφανος Τσιτσιπάς: Ενας μονομάχος, βυθισμένος στο παρόν

Στέφανος Τσιτσιπάς: Ενας μονομάχος, βυθισμένος στο παρόν

3' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, πριν γίνει σπουδαίος συγγραφέας, ήταν ένας ταλαντούχος έφηβος τενίστας. Οπως περιγράφει στο δοκίμιό του «How Tracy Austin Broke my Heart», ο βασικός λόγος που δεν είχε προοπτικές να γίνει σπουδαίος τενίστας ήταν ότι όταν έπαιζε μπροστά στα μικρά πλήθη που παρακολουθούσαν τους τοπικούς αγώνες στους οποίους συμμετείχε, τον κυρίευε το άγχος. «Ενιωθα διαιρεμένος, παρέλυα», γράφει. «Οπως όλοι οι μη σπουδαίοι αθλητές. Παγώνουμε, πνιγόμαστε. Χάνουμε τη συγκέντρωσή μας. Γινόμαστε αμήχανοι. Σταματάμε να είμαστε απόλυτα παρόντες στη βούλησή μας, τις επιλογές και τις κινήσεις μας» (μετάφραση δική μου).

Την περασμένη εβδομάδα, ο Στέφανος Τσιτσιπάς –που πλέον, μόλις 20 ετών και δύο ημερών, έχει αναρριχηθεί στη 15η θέση της παγκόσμιας κατάταξης– έφτασε στον τελικό του Masters 1000 του Καναδά, ενός από τα εννέα σημαντικότερα τουρνουά της σεζόν εκτός των Γκραν Σλαμ και των τελικών του ATP στο Λονδίνο. Το πέτυχε αυτό κερδίζοντας τέσσερις από τους δέκα κορυφαίους παίκτες του κόσμου – κάτι που δεν έχει ξανακάνει ποτέ κάποιος τόσο νέος από καταβολής του ATP Tour το 1990. Σε δύο από τα ματς –εναντίον του κακότροπου Ζβέρεφ και του φορμαρισμένου Αντερσον– έφτασε έναν πόντο από την ήττα. Η ικανότητά του να ανεβάζει το επίπεδο του παιχνιδιού του στους κρίσιμους πόντους, να επιδεικνύει ψυχραιμία και τόλμη όταν κορυφωνόταν το διακύβευμα, ήταν ανατριχιαστική.

Ρωτήθηκε γι’ αυτό, μετά τη νίκη του επί του Αντερσον – αν παίζει το καλύτερό του τένις στις πιο σημαντικές στιγμές. «Ναι», απάντησε. «Είμαι επιθετικός, αλλά ταυτόχρονα νιώθω ασφάλεια». «Ηταν σαν να μην ήξερε ότι είχε match-point, σαν να ξύπνησε», λέει ο Κώστας Περγαντής, ο αθλητικός ψυχολόγος που δουλεύει με τον Τσιτσιπά εδώ και οκτώ χρόνια, για τη στιγμή της επικράτησής του στον ημιτελικό επί του Νοτιοαφρικανού Νο 6 στον κόσμο. «Εχει μία φοβερή ικανότητα να είναι 100% παρών, να μη σκέφτεται ούτε το παρελθόν –τη χαμένη ευκαιρία, το αβίαστο λάθος– ούτε το μέλλον». Ο Περγαντής βλέπει τον ρόλο του ως κάποιου που διευκολύνει αυτήν την απόλυτη συγχώνευση με το τώρα – την έκλειψη του εαυτού. «Ο Στέφανος είναι τελειομανής. Εχω προσπαθήσει να τον βοηθήσω να ελέγχει την αυτοκριτική του ώστε να μη βγαίνει από τον ρυθμό του», λέει. Επιμένει όμως ότι σε σημαντικό βαθμό, η ικανότητα της παραμονής στο παρόν είναι κάτι έμφυτο, «δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το μηδέν».

Η αταραξία αυτή, σε συνδυασμό με τη δίψα του για επιτυχία (μετά την ήττα του από τον Ναδάλ δήλωσε «κουρασμένος» αλλά γεμάτος όρεξη για τον επόμενο αγώνα), του επέτρεψε να κερδίζει ακόμα και όταν δεν ήταν στην καλύτερή του μέρα. «Οταν μπεις σε αυτή τη ζώνη, μπορείς να κάνεις υπερφυσικά πράγματα», λέει ο πατέρας και προπονητής του, Απόστολος Τσιτσιπάς, του οποίου η εικόνα της ελεγχόμενης αγωνίας στην κερκίδα έχει αρχίσει να γίνεται γνώριμη στους τηλεθεατές. Ο τενίστας, όπως έχει αναφερθεί κάπου, είναι σαν τον μονομάχο στην αρχαιότητα – μόνος στην αρένα, χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας με την ομάδα του, βασισμένος μόνο στις δικές του δυνάμεις. Ο Τσιτσιπάς senior μιλάει για τη «ζώνη» ως ένα μέρος όπου λίγοι μπορούν να επιβιώσουν – κάτι σαν τις κορυφές των μεγάλων οροσειρών.

«Tρομερή ηρεμία»

Μιλήσαμε λίγη ώρα αφού οι δυο τους, πατέρας και γιος, είχαν προσγειωθεί στο Σινσινάτι, για μία ακόμα διοργάνωση Masters 1000. Ο Στέφανος παίζει σήμερα με τον Βέλγο Νταβίντ Γκοφάν, που είναι ψηλότερα από τον ίδιο στην παγκόσμια κατάταξη – αλλά τον οποίο έχει κερδίσει δύο από τις τρεις φορές που έχουν παίξει. Στη συνέχεια, στο τέλος του μήνα ξεκινάει στη Νέα Υόρκη το US Open, το τέταρτο και τελευταίο Γκραν Σλαμ της χρονιάς. Η παρουσία της ελληνοαμερικανικής κοινότητας εκεί αναμένεται να είναι πολυπληθής και θορυβώδης, περισσότερο ακόμα και από το Τορόντο. Ο Απόστολος Τσιτσιπάς μιλάει ενθουσιασμένος για τη στήριξη που είχε ο γιος του. «Ηταν φοβερό…διαπληκτίζονταν μεταξύ τους, “άσε το παιδί να συγκεντρωθεί” και τέτοια, κι εγώ, μες στην αγωνία μου, ένιωθα μια τρομερή ηρεμία».

Παρά τη στήριξη από την κερκίδα, ο νεαρός πρωταθλητής θα είναι πάντα μόνος του στο γήπεδο – και με αυξημένο πλέον το βάρος των προσδοκιών στην πλάτη του. Η περασμένη εβδομάδα έδειξε ωστόσο ότι μπορεί να αντεπεξέλθει – να κλείσει τα αυτιά του στον θόρυβο, να εστιάσει εμμονικά και αποκλειστικά στο μικρό κίτρινο μπαλάκι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή