Αν ο Οτο φον Μπίσμαρκ ήταν Ελληνας, θα το είχε πει αλλιώς. Θα είχε πει ότι η επικοινωνιακή πολιτική είναι σαν το σπληνάντερο: Μπορείς να τη φας, μόνο αν δεν ξέρεις από τι είναι φτιαγμένη.
Σαν αποκάλυψη των συστατικών του προπαγανδιστικού χειρισμού της καταστροφής ερμηνεύθηκαν τα sms που το συριζαϊκό επιτελείο φέρεται να διένειμε στα στελέχη του κόμματος την 1η Αυγούστου. Το Μαξίμου, βέβαια, αρνείται ότι εστάλησαν οι ντιρεκτίβες. Δεν χρειάζεται, όμως, κανείς να πιστέψει στα sms για να δει με ποια ελατήρια κινήθηκε το Μαξίμου μετά τη φωτιά στο Μάτι. Ο,τι περιγράφεται σε αυτές τις εμπιστευτικές, υποτίθεται, οδηγίες, εκτυλίχθηκε δημοσίως. Πανηγυρικά.
Η προσπάθεια να χρεωθεί στα media η πραγματικότητα· η ταυτόχρονη απόπειρα να ενοχοποιηθούν για την καταστροφή τα αυθαίρετα και να προβληθεί η «επιχείρηση μπουλντόζα» ως πανάκεια· η παλαιά δογματική γραμμή ότι αντιπαρατίθενται «δύο κόσμοι» και ότι όποιος δεν ανήκει στον κόσμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει να εξοστρακίζεται στη σφαίρα του ποινικού δικαίου, πρέπει να παρουσιάζεται ως υποψήφιος να «κάτσει στο σκαμνί»: Ολα αυτά ήταν ήδη κραυγαλέα χωρίς να έχει κάποιος πρόσβαση στις ενδοσυριζαϊκές επικοινωνίες. Ακόμη και το ωμό ύφος των οδηγιών είχε εκδηλωθεί. Δύο εβδομάδες μετά την καταστροφή –όταν πια δεν υπήρχε ούτε καν το άλλοθι του αιφνιδιασμού– οι ίδιοι οι υπουργοί έδιναν συνεντεύξεις για να μοιραστούν την αγωνία τους, μήπως θολώσει η εικόνα τους, μήπως σπιλωθεί από την τέφρα των νεκρών η φιέστα της εξόδου.
Αυτή η απογύμνωση είναι που δικαιολογεί και την ένταση της κατακραυγής – κατακραυγή που η κυβέρνηση αποδίδει πάλι σε συνωμοσία. Οσα τώρα την κατατρύχουν, όμως, δεν χρειάστηκε κανείς να τα αποκαλύψει. Τα αποκάλυψε μόνη της. Η ανατομία του σπληνάντερου συντελέστηκε σε κοινή θέα.