Σε κάθε τόπο υπάρχει μια δόση καθαρότητας προορισμένη να διαφθαρεί από τον συγχρωτισμό με τους παραθεριστές. Σε κάθε τόπο, ώς έναν βαθμό, το αποκορύφωμα της τουριστικής περιόδου εγγράφεται ως πάταγος, αποκαλύπτοντας την απουσία ισχυρών συντεταγμένων και πνίγοντας το ελληνικό «πλεονέκτημα». Ολα τα πολυμορφικά, τα τζιπ, τα κουρσάκια, τα κάμπερ, τα ημιφορτηγά κατρακυλούν προς τις παραλίες. Ομως, κάτι αλλάζει. Μπορεί να στήνονται οι ομπρέλες, να τεντώνονται οι τέντες, οι ωραίοι να κορδώνονται, οι νέοι να καμώνονται, τα νήπια να γκρινιάζουν. Ομως οι γονείς πια δεν φωνάζουν, σερφάρουν… Μπορεί οι λουόμενοι ακόμη να διαπληκτίζονται για το ενοχλητικό πινγκ πονγκ των ρακετών. Μπορεί τα θέρετρα να βράζουν και να αποβράζουν – σπάνια υλοποιείται το όνειρο για ξαπόσταμα χωρίς Ι.Χ., χωρίς καραβόσκαρο ή πανί σε μια γωνιά γαλήνια όπως την έβδομη ημέρα της δημιουργίας. Το κενό των πολυήμερων διακοπών καλύπτει η παγκόσμια μεγέθυνση του τουρισμού –1,5 τρισ. δολ. ο παγκόσμιος τζίρος, 700 φορές μεγαλύτερος από εκείνον του 1950– εξαιτίας της έκρηξης της πληροφορίας, των νέων τεχνολογιών, των εύκολων κρατήσεων και ταξιδιών. Ομως, οι λουόμενοι δεν ρεμβάζουν. Κάτι έχει αλλάξει.
Εκείνο ίσως που αποδίδει στους σημερινούς παραθεριστές την ιδιομορφία τους είναι ότι το μυαλό τους δεν αποσπάται από τον κόσμο. Παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, συζητούν με ομοτράπεζους, προβληματίζονται, αναστοχάζονται, νουθετούν. Ενώ στην πόλη δείχνουν –π.χ. κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι– να αδρανούν, να ολιγωρούν, στις διακοπές μοιάζουν ομιλητικότατοι, κρίνουν, επικρίνουν, πολιτικολογούν. Βρίσκονται πλάι στο κύμα, αλλά η συλλογική τους συνείδηση…επαγρυπνεί. Φέρουν όλα τα στοιχεία του παραθεριστή, όμως παραμένουν πολίτες εν εγρηγόρσει, σκεπτόμενοι, ενεργοί…
Οι διακοπές δεν είναι διακοπές από τα συμβαίνοντα. Κι όχι μόνο λόγω του τεχνολογικού και επικοινωνιακού μπουμ και του μικρού χρόνου φυγής, που δεν επιτρέπει τον εγκλιματισμό αλλού, αλλά και γιατί όλα αλλάζουν, ο τρόπος που δουλεύουμε, που αναπαυόμαστε, που μαθαίνουμε, που αντιλαμβανόμαστε την πρόοδο, την ιδιωτική ζωή, την ιδιοκτησία, και που ίσως γκρεμίσουν ένα μέρος του παλιού μας «οικοδομήματος» – μαζί με απαξίες, παθογένειες κι αξίες.