Τα μυστήρια της απελευθέρωσης

Τα μυστήρια της απελευθέρωσης

2' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών πρόσφερε ένα «ουφ» ανακούφισης στην κυβέρνηση, που βεβαίως έσπευσε να το εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά. Σιγά μην άφηνε να περάσει ανεκμετάλλευτη τέτοια ευκαιρία, ενώ στην πραγματικότητα αιφνιδιάστηκε από την αναπάντεχη καλή εξέλιξη, όπως όλοι. Δεν τόλμησε ασφαλώς να ισχυριστεί ευθέως ότι χάρις στις δικές της ενέργειες απελευθερώθηκαν οι «δύο», αλλά το άφησε να εννοηθεί, το διοχέτευσε σε φιλικές της εφημερίδες, εξ ου και υπήρξαν τίτλοι «Πώς τους φέραμε πίσω», και κυρίως οργάνωσε μια υποδοχή που έφτασε σχεδόν στα όρια της γελοιότητας. Πρωθυπουργικά αεροπλάνα, υπουργοί, στρατηγοί, στρατιωτικές χαιρετούρες και μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η παρασημοφορία τους έλειψαν για να συμπληρωθεί ένα σκηνικό εντελώς αντάξιο της κυβέρνησης Συρανέλ. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι οι δημόσιες δηλώσεις ήταν στο σύνολό τους μάλλον συγκρατημένες και δεν ξέφυγαν, με εξαίρεση την ανάρτηση της εικόνας της Παναγίας της Ελευθερώτριας…

Αφού λοιπόν αποφεύχθηκε ο κίνδυνος της πλήρους γελοιοποίησης, η θεώρηση του συγκεκριμένου γεγονότος οδηγεί σε συμπεράσματα όπως ότι:

• Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών έδωσε ένα τέλος στην αγωνία τους και στην αγωνία των οικογενειών τους με τις οποίες συνέπασχε όλος ο ελληνικός λαός, άρα πρόκειται για αίσια κατάληξη που, τουλάχιστον πρόσκαιρα, σημαδεύει θετικά το κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

• Ασφαλώς οι δύο στρατιωτικοί δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ήρωες, καθώς δεν έκαναν τίποτα το ηρωικό, από δικό τους λάθος μπήκαν στο τουρκικό έδαφος –και εδώ τίθεται ένα θέμα για την εκπαίδευσή τους –, αιχμαλωτίστηκαν πολύ εύκολα και στη συνέχεια έγιναν όμηροι ενός πολιτικού παιχνιδιού από την πλευρά της Αγκυρας.

• Ο Ερντογάν αποφάσισε να δώσει ένα τέλος για δικούς του λόγους, αφού προφανώς δεν υπήρχε θέμα εσωτερικού πολιτικού κόστους γι’ αυτόν και ο ίδιος καθορίζει τη λειτουργία της τουρκικής Δικαιοσύνης, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή του Συντάγματος.

• Προς το παρόν και μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, μόνο στο επίπεδο εικοτολογίας περιορίζονται οι φήμες ή «οι πληροφορίες» ότι ενέδωσε σε πιέσεις από την Ουάσιγκτον, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη Ρωσία, αλλά και ότι περιμένει ανταλλάγματα από την Αθήνα.

Τούτων λεχθέντων, η Τουρκία του Ερντογάν αποτελεί παράδειγμα της πολυπλοκότητας, της αβεβαιότητας και της ρευστότητας που χαρακτηρίζει σήμερα τον κόσμο. Τυπικά ανήκει στη Δύση και στο ΝΑΤΟ, όμως το καθεστώς της απέχει πολύ από τις λεγόμενες «φιλελεύθερες δημοκρατίες» της Ευρώπης, ενώ στην εξωτερική πολιτική ακολουθεί τον δικό της δρόμο. Η προσέγγισή της με τη Ρωσία, αν και η ίδια επιθυμεί την ανατροπή του Ασαντ, οι ομαλές σχέσεις που διατηρεί με το Ιράν –τους συνδέει και η αντίθεσή τους στη δημιουργία κουρδικού κράτους–, η αντιπαράθεσή της με τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, η αλληλοϋποστήριξη με το Κατάρ, η συμπεριφορά της στην κυπριακή ΑΟΖ προκαλούν την οργή του Ντόναλντ Τραμπ. Η πίεση που ασκεί ο τελευταίος, με αφορμή την ομηρία του Αμερικανού πάστορα της Ευαγγελικής Εκκλησίας (οι λευκοί ευαγγελικοί στηρίζουν στη συντριπτική πλειονότητά τους τον Ντόναλντ Τραμπ), είναι πρόσχημα για εσωτερική κατανάλωση και όχι πραγματικό αίτιο.

Ταυτόχρονα και ενώ η Ουάσιγκτον εντείνει τις πιέσεις και τις απειλές στην Αγκυρα, παρατηρείται ότι Μέρκελ και Μακρόν σπεύδουν να στηρίξουν φραστικά την τουρκική οικονομία, συμπαρατασσόμενοι με τη Μόσχα και εμμέσως εναντίον του Τραμπ. Την ίδια στιγμή όμως στην Τουρκία συλλαμβάνεται Γερμανός πολίτης, Κούρδος στην καταγωγή, για «τρομοκρατική προπαγάνδα». Αρα, ποιος μπορεί να πει για ποιους λόγους ο Ερντογάν απελευθέρωσε τους δύο Ελληνες στρατιωτικούς;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή